In de zondagse estafette-rubriek ‘Bericht uit…’ belichten columnisten uit de Caribische delen van het Koninkrijk bij toerbeurt de kanten van hun eiland waarvan zij vinden dat die de aandacht van alle koninkrijksburgers verdienen. Vandaag komt het bericht uit Sint Maarten.
Oorlog in Amerika’s achtertuin
Door Terrance Rey
Terwijl Washington de blik op het Midden-Oosten richt, gonst het in onze eigen regio van militaire spanning. Amerikaanse B-52’s vliegen boven de Caribische Zee. De boodschap? Venezuela, pas op je tellen.
Maar stel je eens voor: bommenwerpers boven Bonaire, marineschepen voor de kust van Curaçao, en Aruba dat plots weer strategisch belangrijk wordt — niet voor toeristen, maar voor troepen. Wat gebeurt er als Amerika besluit dat Maduro’s vriendschap met China en Rusland een te groot risico vormt? Wordt de Caraïben dan opnieuw een schaakbord van grootmachten, met onze eilanden als pionnen?
De geschiedenis herhaalt zich. Alleen heten de spelers nu Trump en Xi, niet Kennedy en Chroesjtsjov. Misschien is het tijd dat Den Haag niet alleen kijkt naar begrotingstekorten, maar ook naar luchtruim en zeewater. Want als de bommen ooit vallen, vallen ze niet in Den Haag — maar misschien wel in onze achtertuin.
Zo begon mijn column deze week.
“Niet te kort?” vroeg ik aan de eindredacteur.
“Een beetje wel.”
“Oké. Het is slechts een concept.” schreef ik terug. “Laten we zien wat er tussen nu en zaterdag gaat gebeuren.”
Dat was donderdag.
Wat is er sindsdien gebeurd in onze achtertuin?
Sinds die eerste alinea’s werden geschreven, is het stilaan duidelijk dat het hier geen fictief scenario meer is, maar een reële escalerende situatie. Volgens berichtgeving zijn er inmiddels zo’n 10.000 Amerikaanse troepen uitgezonden richting de Caribische regio — inclusief de elite-eenheid 160th Special Operations Aviation Regiment (de ‘Night Stalkers’) die zich specialiseert in nachtelijke helikopterinfiltraties. Tegelijkertijd bevestigde de Amerikaanse president dat de Central Intelligence Agency (CIA) geheime operaties in Venezuela mag uitvoeren.
Alles lijkt in positie gezet: bommenwerpers, troepen, helikopters, en het dreigement dat binnenkort ook ‘landoperaties’ overwogen worden. In het Caribisch gebied, waar onze eilanden zich bevinden, is de spanning voelbaar. De vraag is niet langer of; maar wanneer?
Wat betekent dit voor onze eilanden? Voor de drie direct naast de Venezolaanse kustlijn — Aruba, Curaçao en Bonaire — is de situatie bijzonder zorgwekkend. We bevinden ons geostrategisch op precies de plek waar machtspolitiek zich afspeelt. De Amerikaanse bases, het toezicht op kartels, en de maritieme routes van drugs en olie lopen dwars door onze regio. Een lokale escalatie zou direct effect kunnen hebben op toerisme, leefbaarheid en veiligheid.
Den Haag, zo lijkt het, moest officieel voor drugs- en milieutaken toestaan dat de Verenigde Staten in de Nederlandse Cariben opereren. Maar zou men ook voorbereid zijn op een scenario waarin diezelfde toestemmingen leiden tot militaire inzet? Een marineschip aan de horizon, helikopters boven het rif, of zelfs geïmproviseerde landbases: het is niet langer sciencefiction.
En nu komt het ironische bijeffect: terwijl Washington zich focust op bommen boven water, verdrinkt een deel van zijn eigen achtertuin langzaam onder het water. Volgens recente studies lopen miljoenen Amerikaanse huizen – vooral aan de kusten – het risico om in de komende decennia herhaaldelijk overstroomd te worden of zelfs permanent onbewoonbaar te raken. Dus hier is de vraag die we ons mogen stellen: als president Trump gelooft dat klimaatverandering een hoax is, zal hij dan ook het oceaanoppervlak bombarderen? Of beter nog: zal hij iets doen om te voorkomen dat de Caribische eilanden — waar hij nu in termen van oorlogsscenario’s over denkt — geruisloos in zee verdwijnen?
Het lijkt absurd, maar de realiteit is dubbelzinnig: het grote supermacht-spel vindt plaats boven zee, maar de echte dreiging komt van onder het waterpeil. Terwijl B-52s boven het Caribisch gebied cirkelen, stijgt de zee er onhoorbaar omheen. En in dit stille geweld zijn wij niet slechts toeschouwers. Onze eilanden liggen er middenin.