In de bioscoopfilm WOW! speelt de natuur van de zes eilanden in het Caribische deel van het Koninkrijk de hoofdrol. De opnamen zijn in volle gang, maar WOW! is veel meer dan een film. Mede-initiatiefnemer Bianca Peters vertelt er in de aanloop naar de première meer over.
De eerste beelden…
Door Bianca Peters
Het is vrijdagmiddag, rond half één. Een bijzonder moment in de week: onze gezamenlijke lunch. Iedere week is iemand anders de klos en kookt voor de hele groep; acht tot tien mensen in totaal. De rest van de week rennen we van afspraak naar afspraak, verspreid over het eiland of zelfs over de andere eilanden. Maar op vrijdag, als het enigszins lukt, zijn we allemaal samen.
Zoals bij zoveel teams is het ook bij ons altijd een vrolijke chaos aan tafel. De een probeert als eerste wat te pakken, de ander deelt gul uit. Sommigen kletsen rustig bij, terwijl de chef van dienst nog druk bezig is met de laatste hand aan het eten. En tijdens het eten gaat het overal over: nieuws van de week, dingen die ons bezighouden, werkdingen die nog even besproken moeten worden. Herkenbaar toch? Maar deze vrijdag is anders. We hebben de allereerste ruwe versie ontvangen van de eerste aflevering van de documentaires van WOW! Het is de aflevering over Curaçao.
Er moet nog van alles gebeuren: de voice-over moet nog worden ingesproken, de kleurcorrectie ontbreekt nog, het geluid is nog niet goed afgestemd en de muziek moet nog op z’n plek vallen. En toch… vind ik het nu al meer dan de moeite waard om te laten zien. De dag ervoor kondig ik aan dat ik de ruwe versie tijdens de lunch wil tonen. Meteen enthousiasme. De ochtend erop hoor ik mensen er al over praten. Ze zijn nieuwsgierig en verwachtingsvol.
Tijdens de lunch kies ik bewust een strategische plek: niet alleen om het scherm goed te kunnen zien, maar vooral om de gezichten van mijn collega’s te kunnen volgen. Ik ben zó benieuwd naar hun reacties. Ik weet dat er nu al een paar magische momenten in de documentaire zitten, en ik wil met eigen ogen zien of dat ook bij hen binnenkomt.
En ja hoor, al na een paar minuten vliegen de eerste WOW!’s over tafel. Ik zie verwondering, soms zelfs ongeloof in hun ogen. Terwijl ik hen observeer, voel ik ineens hoe diep dit moment me raakt. Dit is het. Dit is het allereerste moment waarop datgene wat ik zes jaar geleden alleen nog maar voor me zag, werkelijkheid wordt. De eerste beelden van WOW! worden gedeeld met mensen die ik liefheb. Het ontroert me. Terwijl zij verder kijken, veeg ik stilletjes een traan weg.
Na afloop praten we na. Iedereen is het erover eens dat de verhalen indrukwekkend zijn. Sommigen zijn zichtbaar geraakt, anderen vertellen dat ze zelfs nieuwe dingen hebben geleerd over Curaçao die ze nog niet wisten. En natuurlijk komen er ook waardevolle tips om het geheel nog beter te maken. Dát is precies waarom ik zo van dit team houd: de openheid, de eerlijkheid, de gezamenlijke drang om iets moois nóg beter te maken.
Toch blijft het spannend. Niet alleen om deze eerste vertoning te doen, maar ook met het oog op wat nog komt. Ik weet dat er straks van allerlei meningen zullen zijn. Mensen die het geweldig vinden, maar ook mensen die zich ergeren of het niet eens zijn met hoe dingen zijn weergegeven. Het voelt kwetsbaar om dit te delen. Want hoe goed je intenties ook zijn, er zal altijd kritiek komen. En toch denk ik: kom maar op. Alleen samen kunnen we het beter maken.
Een paar dagen later komt het fantastische nieuws: onze cameravrouw wint een prestigieuze filmprijs in de VS, en onze coproducent sleept een Gouden Kalf in de wacht. De publieksprijs voor De Wilde Noordzee.
Op dat moment weet ik het zeker: WOW! wordt écht WOW!