In de zondagse estafette-rubriek ‘Bericht uit…’ belichten columnisten uit de Caribische delen van het Koninkrijk bij toerbeurt de kanten van hun eiland waarvan zij vinden dat die de aandacht van alle koninkrijksburgers verdienen. Vandaag komt het bericht uit Sint Maarten.
Doen alsof
Door Terrance Rey
Ik was onlangs verbaasd toen ik besefte dat velen in Sint Maarten dachten dat de onafhankelijkheidsbeweging en de dekolonisatie-drang voorbij waren. Alsof het slechts een voorbijgaande gril was. Maar niets is minder waar. Tijdens de recente begrotingsbehandeling in de Staten dook plotseling een motie op om een referendum te organiseren over onafhankelijkheid. Het resultaat? Een patstelling van 7 tegen 7 stemmen. Zeven parlementsleden voor, zeven tegen.
Opvallend genoeg waren het de parlementariërs van de oppositie die deze motie op de agenda brachten en zij kregen steun van één collega die normaal gesproken de regeringscoalitie steunt. Ik ben eerder geneigd te geloven dat dit specifieke parlementslid de drijvende kracht achter deze motie was. Hij werd immers ooit in de Staten geciteerd met de woorden: “I will prefer dying on my feet than living on my knees.” Een krachtig statement, zeker, maar het doet weinig recht aan de realiteit waarin Sint Maarten zich bevindt.
Laten we eerlijk zijn: onafhankelijkheid is een illusie. We opereren al als een land binnen het Koninkrijk der Nederlanden. De uitdaging ligt niet in het verkrijgen van onafhankelijkheid, maar in het effectief en verantwoord besturen van ons land binnen de financiële beperkingen die we nu eenmaal hebben. Want hoe je het ook wendt of keert, je kunt niet boven je stand leven. Niet als individu, niet als bedrijf en al helemaal niet als land.
Als we werkelijk serieus willen nadenken over een toekomst waarin Sint Maarten minder afhankelijk is, dan moeten we ons niet blindstaren op politieke symboliek, maar investeren in de bouwstenen van een sterke samenleving. Dat betekent investeren in onderwijs, in de capaciteitsopbouw van ons menselijk kapitaal, in armoedebestrijding en in duurzame ontwikkeling. Onze natuurlijke en beperkte hulpbronnen moeten met zorg beheerd worden. Onze natuur en ons milieu verdienen absolute prioriteit.
In plaats van te praten over onafhankelijkheid moeten we praten over bondgenootschappen. Dat is de toekomst. Echte onafhankelijkheid bestaat niet in een wereld waar onderlinge afhankelijkheid de norm is. Sint Maarten moet strategische allianties smeden, samenwerkingsverbanden aangaan en bruggen bouwen. En waar kunnen we beter beginnen dan met de Franse kant van het eiland?
Het is tijd om te stoppen met doen alsof. Laten we onze energie niet verspillen aan een droom die economisch en bestuurlijk onhaalbaar is. Laten we in plaats daarvan investeren in een realistisch en duurzaam toekomstbeeld voor Sint Maarten. Niet door ons los te maken van het Koninkrijk, maar door onze positie erin te versterken. Door sterker, slimmer en zelfverzekerder te worden binnen de realiteit waarin we ons bevinden.
De toekomst ligt niet in afscheiding, maar in samenwerking. Daar zouden we het over moeten hebben in het parlement.