Anders dan andere witwasoorden kent Nederland geen bankgeheim. Kennelijk voelt De Nederlandsche Bank zich daarom niet geremd uit vertrouwelijke gesprekken te lekken in een poging ten overstaan van de Bonairiaanse gemeenschap een lelijke kras op haar blazoen weg te poetsen. Niet heel erg netjes voor zo’n chique instituut waar naar eigen zeggen integriteit een centrale plaats inneemt. En ook nog eens inconsequent: als de redactie van deze site bankpresident Klaas Knot uitnodigt uit te leggen waarom 500.000 euro cadeau is gedaan aan een omstreden stichting die alleen maar – haastje-repje – lijkt te zijn opgericht om in de met miljoenen gevulde slavernijvijver van DNB te hengelen, is het opeens weer Klaas Kluis die de vraag te weigert beantwoorden die Bonairianen bezighoudt: waarom een half miljoen weggeven aan een fantoomproject van iemand aan wie Dagobert Duck nog geen cent zou lenen?
Het zwijgen bevestigt wel dat de bank met de kwestie in de maag zit. Nadat meerdere Bonairianen hun verbazing kenbaar hadden gemaakt, werd besloten een onderzoek in te stellen naar de achtergronden van de begunstigde stichting en haar oprichter c.q. bestuurder c.q. executive director. Dat onderzoek bestaat onder meer uit een rondje bellen met eilandelijke ‘stakeholders’. Hoewel de bank zichzelf voortdurend een pluim geeft voor de grote zorgvuldigheid waarmee zij te werk gaat, blijkt wat de ‘stakeholders’ te vertellen hebben doorgebriefd te worden aan de stichting, die vervolgens intimiderende brieven stuurt. Waarmee DNB het eigen onderzoek ondermijnt, want wie durft nog vrijuit te spreken in de wetenschap dat de bank geen boodschap heeft aan de vertrouwelijkheid van de gesprekken?
Bankbaas Knot voelt intussen de hete adem van de stichtingsvoorzitter in de nek. Die eist de toegezegde pegels op, want “er zijn al heel veel kosten gemaakt”, onder meer voor een zeer gelikte website. In al haar wanhoop zoekt DNB een mediator waarmee iemand wordt bedoeld die het besmeurde straatje van de bank kan schoonvegen. Daarvoor is onder meer een hooggeplaatste Bonairiaan benaderd, maar die is er niet ingestonken: “Ik ben heel duidelijk geweest met de DNB dat ik geen directe partij ben en ook niet wens te zijn. Het is aan de DNB en de cultuursector om tot een werkbare oplossing te komen.” Met andere woorden: De bank moet zichzelf maar zien te redden uit de netelige positie waarin ze door eigen laksheid is geraakt. Dik betaalde juristen maken vast overuren om een uitweg te bedenken. Wordt dus vervolgd.
DNB was deze week over iets anders wel mededeelzaam: de aanpassing van het depositogarantiestelsel dat rekeninghouders in Caribisch Nederland beschermt tegen een faillissement van hun bank. Gaat die kopje onder, wat sinds de bankencrisis niet langer ondenkbaar is, dan krijgen klanten voortaan tot 25.000 dollar van hun verdwenen tegoed uitgekeerd. Dat was tot 1 januari 10.000 dollar. Met de nieuwe bovengrens wordt het verlies van 90% van alle rekeninghouders volledig gedekt. Dat percentage is gelijk aan Europees Nederland, benadrukt DNB in een persbericht.
Dus ontzettend gelijkwaardig, moeten we geloven. Echt niet. Op het vasteland en de Wadden is het gegarandeerde bedrag namelijk ruim vier keer hoger: 100.000 euro. Dat onderstreept nog eens het grote verschil in welstand tussen het ene en het andere Nederland. Het zal te kort door de bocht zijn daaraan de conclusie te verbinden dat Europese Nederlanders gemiddeld vier keer vermogender zijn dan hun Caribische landgenoten, maar het is wel een vingerwijzing dat de welvaart op Bonaire, Sint Eustatius en Saba na bijna vijftien jaar onder de directe hoede van het rijk nog altijd ver achterblijft.
Statia is deze week aan een ramp ontsnapt. Met donderend geraas kwam ter hoogte van het energiebedrijf STUCO een zwaar rotsblok van de klif naar beneden. Het stalen veiligheidsgordijn deed zijn werk: vlak voor een van de brandstoftanks kwam het gevaarte tot stilstand. Geluk bij een ongeluk was dat het niet gebeurde tussen Fort Oranje en STUCO, want dat deel van de klif is nog altijd niet beveiligd. Dit ondanks dat rechters al in 2022 spraken van een levensgevaarlijke situatie en de eilandelijke en rijksoverheid sommeerden binnen drie maanden in actie te komen. Eerst probeerde de regering daar uit Hollandse gierigheid onderuit te komen, daarna werd geëist dat het eilandbestuur eerst alle zwerfgeiten verwijdert. Daarmee bewust de gok nemend dat een volgend incident minder goed afloopt.
Op Aruba kreeg wraak een gezicht: demissionair minister-president Evelyn Wever-Croes voert al voor de wisseling van de wacht oppositie tegen het nieuwe kabinet. Verbitterd door haar pijnlijke verkiezingsnederlaag (“Ondankbaar volk”, reageerde ze) heeft ze bedacht hoe ze de nieuwe regering op voorhand het leven zuur kan maken. Uit het niets en zonder tussenkomst van de Staten besloot ze tot een ingrijpende hervorming van het belastingstelsel, waardoor het aantal belastingplichtigen in één klap van 40.000 naar 12.000 daalt. Dat slaat een gat van minimaal 50 tot mogelijk 100 miljoen gulden in het budget van de komende regering. Zo plaatst Wever-Croes haar opvolgers voor het dilemma: de maatregel terugdraaien of urgente investeringen in bijvoorbeeld zorg en onderwijs te schrappen. Wat het ook wordt: we weten nu al wie het hardste moord en brand krijst.
Kadushi is al voor veel lelijks uitgemaakt, maar dit keer heeft zijn baas de woede van een zich ‘Micheal Henriquez’ noemende lezer uit Aruba over zich afgeroepen die hem van “koloniaal dictatoriaal gedrag” beticht. Aanleiding is het op de Facebookpagina van DossierKoninkrijksrelaties afsluiten van de optie onder nieuwsberichten een reactie toe te voegen. Reden is dat van deze gastvrijheid ook gebruik werd gemaakt door verbaal onzindelijke halvegaren die bij gebrek aan eigen volgers de FB-pagina’s van anderen misbruiken om – uiteraard vaak onder een fakenaam – hun frustraties uit te venten. Toch eens kijken wie die Henriquez is… Oeps: “Micheal heeft zijn profiel vergrendeld”, meldt Facebook…
Kadushi is het buitenbeentje van DossierKoninkrijksrelaties.nl: een stekelige rubriek die soms wel eens ‘au’ kan doen.