Als het Openbaar Ministerie onderzoekt of omkoping van een Statenlid de val van het kabinet Mercelina op Sint Maarten heeft ingeluid, is het niet zo verwonderlijk dat menigeen op Bonaire zich afvraagt waarom niet ook de laatste bestuurswisseling daar door Justitie onder het vergrootglas is gelegd. De casussen lijken immers als twee druppels H2O op elkaar: een volksvertegenwoordiger die als donderslag bij heldere hemel zijn steun aan de coalitie intrekt om in één moeite door zijn pootafdruk te zetten onder een akkoord met een sikkeneurige oppositie. In beide gevallen doet het verhaal de ronde dat de overloper heus niet uit louter filantropische overwegingen heeft gehandeld.
Kennelijk heeft de ene Vrouwe Justitia meer moeite dan de andere om door de blinddoek heen een scherp oog te hebben voor de lelijke werkelijkheid van de politiek. Voor Bonaire zou het niet de eerste keer zijn dat een Bestuurscollege naar huis is gestuurd omdat er met steekpenningen is gestrooid. In 2009 kwam er een onverwacht einde aan het UPB-college. Al gauw werd het hoe en waarom duidelijk. Het Antilliaans Dagblad publiceerde linea recta uit de laptop van een directbetrokkene getapte documenten over de beloning die de toenmalig PDB-leider ervoor over had om zijn bij het kiezersvolk populairdere rivaal pootje te lichten.
De dienstdoende procureur-generaal eiste de bewijsstukken op om die vervolgens in het ronde archief weg te stoppen. Bronnen in Den Haag beweerden destijds dat dit gebeurde om het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties te plezieren: dat zag het feestje van 10-10-10 liever niet versjteerd worden door een corruptieonderzoek tegen een van de politieke hoofdrolspelers die geacht werd tijdens de Slot Rondetafelconferentie in de Ridderzaal zonder tegen te sputteren bij het kruisje te tekenen om de transitie van verwaarloosd eilandgebied naar tweederangs gemeente te bekrachtigen.
De als altijd goed ingevoerde observateur Arthur Sealy plaatste deze week vraagtekens bij de omstandigheden waaronder het UPB/MPB-college in november de nek is omgedraaid. Het is een feit dat er sprake is van opvallende toevalligheden die zelfs bij een leerling-speurneus de alarmbellen zouden moeten doen rinkelen. Vlak voor de stoelendans werd in de achterkamertjes een perverse verhoging van de fractievergoeding en een bijna-verdubbeling van het daggeld bedisseld. Even later presenteerde PDB-leider Clark Abraham een nieuwe meerderheid, met aan zijn zijde twee in naam onafhankelijke Eilandsraadsleden van wie het een publiek geheim is dat de slappe was ze op dat moment niet tot de lippen stond..
Intussen rommelt het om geheel andere redenen binnen de meer in KLM’s van champagne bruisende businessclass dan in Pasanggrahan vertoevende coalitiegenoten. Zo zint het PDB-fractievoorzitter Rolanda Hellburg-Makaai helegaar niet dat éénpitter Daisy Coffie (M21) voortdurend het hoogste lied krast. Onderbazin spelen is haar door Abraham toevertrouwd omdat zij zijn instructies – bij de chronische afwezigheid aan eigen inzichten – gezagstrouw uitvoert. Ook geldgebrek zorgt voor interne spanningen. Door het afkeuren door BZK van de begrotingswijziging kan het BC niet aan de al maanden in Den Haag klaarliggende miljoenen komen. Het gevolg: mokkende uitvoerders van overheidsopdrachten van wie de rekeningen niet wordt betaald en het stilvallen van allerlei urgente projecten zoals het herstel van wegen.
Daarnaast is er bij verschillende afdelingen een uittocht op gang gekomen, waarbij er een direct verband wordt gelegd met het Syndroom van Wiersma[1]dat gedeputeerde Abraham onder de leden zou hebben; of om met de woorden van een oud-minister te spreken diens “terreur”. In een kennelijke poging de aanzwellende kritiek de kop in te drukken, is het vertrouwelijke verslag van een exitgesprek met een ex-ambtenaar naar een lokale ‘nieuwssite’ (tevens bekend als Abraham.nu) doorgespeeld om de goegemeente te doen geloven dat alle personele malheur is veroorzaakt door het vorige BC. Inderdaad, nogal indiscreet, maar wel – zoals dit BC bij zijn aantreden plechtig beloofde – ontzettend transparant. Waar het OM zich ziende blind houdt, heeft de Commissie toezicht bescherming persoonsgegevens BES misschien wel de moed een onderzoek in te stellen.
Tegenover die ene niet te verifiëren getuigenis staat een rap groeiend register van ambtenaren die weigeren nog langer in mooie praatjes te trappen en een goed heenkomen zoeken naar een werkgever die hen niet koeioneert. En ze staan niet alleen: ook in Haagse dreven lopen de frustraties op over wat daar “dat dwarsliggertje uit Kralendijk” wordt genoemd. Een officiële aanwijzing zit er echter voorlopig niet in: het trauma van de Statia-ingreep wordt maar al gretig aangevoerd als smoes om de steeds heter wordende aardappel voor zich uit te schuiven.
Van de eigen ‘volksvertegenwoordiging’ heeft de gedeputeerde al helemaal niets te duchten. Nu het gemor in de samenleving steeds luider klinkt over diens uitdijende verzameling van niet ingeloste beloften, neemt de leider van de eenmansfractie Vrolijk het hoogstpersoonlijk voor hem op als een ware supporter die zijn idool niet laat vallen na een hattrick in eigen doel. De brave borst stuurde donderdag een Komunicado de wereld in om onvoorwaardelijke liefde aan zijn in het nauw gedreven weldoener te betuigen:
“Ik dank God voor het verlichten van mijn geest om mijn steun voor de MPB/UPB-regering in te trekken. Dank God dat we ze naar huis hebben gestuurd. Dank God, dat mede door mijn steun Clark Abraham als gedeputeerde er is om de boel op te ruimen. Clark Abraham regeert om het volk van Bonaire te dienen, en om die reden en vele andere, naar mijn mening, is hij geschikt om te regeren!” Amen. Tja, met vrienden die je doodknuffelen heb je geen vijanden nodig.
Het toetje van de week wordt geserveerd door Curaçaos gevolmachtigde minister Carls Manuel. Net als je denkt dat zijn excellentie met het dicteren van bedankbrieven die burgers aan hem moeten sturen de bovengrens van zelfgenoegzaamheid heeft bereikt, weet hij vriend en vijand toch weer te frapperen. Dit keer feliciteerde hij zich, omringd door feestelijke ballonnen, via social media met zijn eigen verjaardag, kennelijk uit vrees dat zijn fans het anders zouden vergeten. Voor de zekerheid vermeldde hij er ook nog bij 30 plus veel jaren te zijn geworden, waarmee maar weer eens is aangetoond dat het spreekwoord ‘wijsheid komt met de jaren’ niet altijd opgaat. Desondanks: Masha pabien kerel!
Een dag na zichzelf te hebben gefeliciteerd postte Manuel: “Danki. Ik waardeer elk van jullie die de tijd heeft genomen om me te feliciteren en alle aandacht die ik gisteren heb ontvangen tijdens mijn verjaardag.”
[1] Dennis Wiersma: minister voor Primair- en Voortgezet Onderwijs in het kabinet Rutte IV die opstapte na aanhoudende klachten van ambtenaren over zijn opvliegende karakter.
Kadushi is het buitenbeentje van DossierKoninkrijksrelaties.nl: een stekelige rubriek die soms wel eens ‘au’ kan doen.