In de zondagse estafette-rubriek ‘Bericht uit…’ belichten columnisten uit de Caribische delen van het Koninkrijk bij toerbeurt de kanten van hun eiland waarvan zij vinden dat die de aandacht van alle koninkrijksburgers verdienen. Vandaag komt het bericht uit Curaçao.
Dames van lichte zeden
Door Raquel Weisz
Daar stond hij. Onze minister-president op de veiling. Trots vertelde hij dat de overheid voor acht miljoen gulden Campo Alegre had gekocht met ons belastinggeld. Ik vraag me af of wij de twijfelachtige eer hebben om het eerste land te zijn, waar een minister-president op een veiling verschijnt om een voormalig openluchtbordeel op te kopen.
Het alom bekende Campo Alegre, zelfs genoemd in boeken, is niet meer. Toen de pandemie uitbrak, werd het plotsklaps gesloten en de dames werden door de toenmalige uitbater, op schandalige wijze, aan hun lot overgelaten. Zonder eten en drinken. Dus moest de overheid inspringen om ze te voorzien van deze basisbehoeftes. Nadat het luchtruim weer werd geopend, werden zij allen op het vliegtuig gezet naar hun thuisland. Op het vliegveld werden ze uitgezwaaid door tal van mannelijke aanbidders en waren wij via de televisie getuige van alle liefdesbekentissen waar te quiero papi was veelvuldig te horen.
Ruim twintig jaar geleden werd ik gebeld door m’n wijlen tante Bep, een ras- Amsterdamse, die toen drie maanden op Curaçao verbleef. Of ik met haar mee wilde naar de damesavond in Campo Alegre. Altijd in voor een avontuur, ging ik natuurlijk mee. Ik keek m’n ogen uit. We ontmoetten daar een sekswerker die Engels sprak en m’n tante Bep onderwierp haar aan een spervuur van vragen. Het werd zowaar een hele leerzame avond. Zo leerden we over het reilen en zeilen binnen Campo Alegre. Over het gedoogbeleid, de contracten, de controles door de GGD en de wekelijkse ‘hoerenvlucht’ naar Bonaire. Maar ook de bescherming tegen soms gestoorde mannen die volledig het boekje te buiten wilden gaan. De dames werden dus gecontroleerd en beschermd. Die dame vertelde ook dat hun families in het buitenland vaak niet wisten welk beroep ze uitoefenden op Curaçao.
Toen m’n tante Bep vroeg of we haar peeskamertje mochten zien, knikte zij. We liepen met haar mee en zagen waar menig man en vrouw naar een hoogtepunt werd gebracht. Ja, ook vrouw, want, vertelde ze, vele vrouwen maakten tijdens de damesavond gretig gebruik van hun diensten.
Dat was toen en nu is nu. De overheid heeft nog steeds niet bekend gemaakt wat er gaat gebeuren met het leegstaande complex, dat ooit Campo Alegre was. Een thuishaven voor velen. Tegenstanders vinden dat Campo Alegre prostitutie in de hand werkt en willen dat het voormalige bordeel een andere bestemming krijgt. Volledig voorbijgaand aan het feit dat prostitutie altijd zal blijven bestaan. De realiteit van nu is dat de prostitutie ongecontroleerd en wijdverspreid is over het eiland. Er ontstaat overlast in bepaalde wijken. De dames van lichte zeden zijn niet beschermd en volledig op zichzelf aangewezen.
Bij een toeristische tour met m’n familie tijdens hun vakantie, reden we overdag door zo’n straat in een woonwijk. Een trieste aanblik en een doorn in het oog van de bewoners daar. We waren er getuige van hoe een groepje mannelijke toeristen in paniek de weg vroeg naar de pontjesbrug, terwijl ze nog bezig waren hun broek dicht te ritsen, omdat een aangelegd cruiseschip op het punt van vertrek stond en zij deze dreigden te missen. Ook bij de snèks zijn pooiers open en bloot waar te nemen, terwijl ze het geld in ontvangst nemen van hun ‘werknemers’, die net een klant hebben bediend.
Het is een utopie te denken dat het oudste beroep ter wereld kan worden uitgeroeid. Regulering, in eerste instantie ter bescherming van de sekswerker zelf en hiermee het voorkomen van mensenhandel, mishandeling en verkrachting, is essentieel. En zeker niet in de laatste plaats om te voorkomen dat het aantal geslachtsziekten toeneemt, zoals blijkbaar nu het geval is.
Waar zal de overheid mee komen? Gaat Campo weer open of krijgt het terrein een andere bestemming? De tijd dringt, want Curaçao krijgt zo steeds meer sociale problematieken erbij, waar niemand op zit te wachten.