In de zondagse estafette-rubriek ‘Bericht uit…’ belichten columnisten uit de Caribische delen van het Koninkrijk bij toerbeurt de kanten van hun eiland waarvan zij vinden dat die de aandacht van alle koninkrijksburgers verdienen. Vandaag komt het bericht uit Saba.
Dag lezers, tot ziens
Door Anton Hermans
Beste lezers van DossierKoninkrijksrelaties.nl,
Met het aanbreken van 2024 is dit mijn eerste column, echter ook meteen mijn laatste bijdrage aan het dossier Koninkrijksrelaties over het leven op Saba. Terugkijkend op mijn eerdere columns, dringt het besef door dat ‘histoire se répète’ – de geschiedenis herhaalt zich: mijn verhalen beslaan vaak dezelfde thema’s.
De overgang naar het nieuwe jaar werd gevierd met een nationale vuurwerkshow, georganiseerd door de gemeente Saba op 28 december nabij het vliegveld. Vanaf de enige weg op Saba, die van het vliegveld omhoog slingert, kon het hele eiland op veilige afstand genieten van het spektakel. Op oudejaarsavond organiseerde de eigenaar van de ‘vuurwerkwinkel’ een vuurwerkshow in Windwardside, ook weer met mooiste vuurwerk. Op 1 januari in de avond werd de Sabaanse lucht wederom verlicht door een vuurwerkshow door dezelfde eigenaar. Op 2 januari was de regelmaat weer terug. De dieren konden weer rustig ademhalen.
Leven op Saba brengt regelmaat met zich mee. De dagen glijden voorbij als de vertrouwde deining van de zee, en het nieuws dat mijn leven vult, lijkt soms een echo van wat eerder geschreven is. Toch kan de schijn bedriegen, want onder deze ogenschijnlijke stilte schuilt een diepere, onuitgesproken rijkdom aan ervaringen.
Het leven op een eiland nodigt uit tot een innige band met en respect voor de natuur, een kenmerk waar Saba om bekend staat. De dagelijkse zonsopgang boven Mount Scenery, de hoogste top van ons Koninkrijk, vormt een ritueel terwijl ik mijn koffie drink op mijn ‘porch’. Eerlijk is eerlijk, de schoonheid van de natuur zou wellicht vaker mijn columns hebben moeten sieren. Soms lijkt het alsof er weinig gebeurt, maar schijn bedriegt.
In de rustige gang van zaken ontvouwt Saba zijn eigen ritme van gebeurtenissen, gelijk aan die van 2023. De lokale markt op woensdagen waar groente en fruit worden verhandeld zal er weer zijn (of niet), de wekelijkse aanvoer van boodschappen in de haven is weer hervat, net als in 2024 de diverse feesten zoals Carnaval, Saba Day en het hele kerstspektakel gepland zullen staan. Op deze evenementen komt men samen om elkaar te ontmoeten en vreugde te delen – dit zijn overigens ook de verhalen die niet altijd mijn columns hebben gehaald, maar wel diep geworteld zijn in het leven van de eilandbewoners alsook mijzelf.
Mijn vrienden en familie denken dat ik – omdat ik in het Caribisch gebied woon – in het paradijs woon, als het ware permanent met vakantie en dat ik elke dag aan het strand lig met een cocktail, barbecue bij een zwembad en elke dag in de zee zwem en/of duik. Gek eigenlijk, alsof we op Saba niet leven zoals alle andere mensen op de wereld. Alsof er op Saba minder ellende is, minder ziektes zijn en keuzes die we maken minder pijnlijk zijn.
Dus, bij wijze van afscheid, wil ik een eerbetoon brengen aan het schijnbaar alledaagse leven op Saba. In deze verhalen van de zee, de bergen en de mensen: de essentie van het eilandleven schuilt niet in uitzonderlijke gebeurtenissen, maar in de voortdurende dans van het dagelijks bestaan en het terugkeren van jaarlijkse activiteiten.
Terwijl ik mijn toekomst en carrière een andere richting geef, draag ik de positieve herinneringen van Saba als een schat mee in mijn hart. Afscheid nemen is een kunst van loslaten met liefde, wetende dat de herinneringen die we koesteren, deuren openen naar nieuwe hoofdstukken in ons leven. Dus, dag lezers, tot ziens en tot snel Saba.