In de zondagse estafette-rubriek ‘Bericht uit…’ belichten columnisten uit de Caribische delen van het Koninkrijk bij toerbeurt de kanten van hun eiland waarvan zij vinden dat die de aandacht van alle koninkrijksburgers verdienen. Vandaag komt het bericht uit Saba.
Saba’s eigen tempo
Door Anton Hermans
Het was weer zo ver, ik mocht een weekje het eiland af. Eerst naar Bonaire, daarna door naar Nederland, en na ongeveer 10 dagen weer van Amsterdam via Sint Maarten naar Saba. Mijn avontuur begon op een winderige dag op Saba, met mijn vlucht gepland om 5.15 uur ’s middags. Een uur van tevoren aanwezig zijn was ruim voldoende, dacht ik. Maar zoals altijd, het leven op een klein eiland heeft zo zijn eigen tempo.
Aangekomen op Juancho E. Yrausquin Airport werd mij verteld dat zodra iedereen er is, we meteen zouden vertrekken. Het vliegtuigje stond al een tijdje te wachten op alle passagiers. Degenen die er nog niet waren, werden gebeld met het verzoek om te komen, zodat de piloten eindelijk verder konden. Het is een typische eilandmentaliteit, waar de tijd zijn eigen regels volgt.
Eenmaal aangekomen op Schiphol viel het natuurlijk onmiddellijk op: de consumptieve maatschappij en de drang van iedereen om te vliegen. De taxfree-winkels verleiden reizigers met glinsterende producten en aanbiedingen. Na het ophalen van de huurauto kon ik eindelijk wat harder rijden dan de maximale 30 kilometer per uur op Saba. Maar tegelijkertijd was het een lastige opgave om te voldoen aan de verkeersborden: 30-60-90-100 km of zelfs 120 km, maar dan alleen 120 km per uur tussen 7 uur ’s avonds en 6 uur ’s ochtends. Op Saba heb je niet veel verkeersborden en weet ik eigenlijk niet wat de maximumsnelheid is, want harder dan 30 kilometer per uur is al snel een uitdaging op de bochtige wegen.
Tijdens het rijden op de cruisecontrol had ik ook de keuze uit talloze radiozenders. Op Saba? Los van de lokale radiozender heb ik niet echt veel keuze. De ether stuurt niet alle radiostations goed door van St. Maarten of St. Barths. Gelukkig heb ik nog een stapel CD’s in de auto. Als ik dan muziek luister, heb ik ook geen last van reclame die om de 15 minuten door mijn speakers komen. Opletten geblazen was het zeker, vooral toen ik een afslag miste en bij de volgende afrit moest draaien en weer terug moest.
Op Saba is het missen van een afslag geen probleem, misschien omdat er maar één weg is. Eenmaal op mijn bestemming aangekomen, was ik verplicht om parkeergeld te betalen. Op veel plekken waar ik tijdens de 10 dagen was geweest, moest ik een bijdrage leveren aan de lokale belastingen. Op Saba hebben we slechts de parkeerschijf op een enkele plek; voor de rest is parkeren daar waar het kan.
Het eilandleven mag dan wel traag zijn, maar het brengt een kalme sereniteit met zich mee. Een wereld waar het geluid van de golven het ritme van de dag bepaalt en waar de lucht altijd fris en zuiver is. Terug op Saba besefte ik dat ik de eilanden had gemist, met de ontspannen levensstijl en de gemeenschap die elkaar kent bij naam.
Bovenstaande bijdrage is geschreven voordat bekend werd dat orkaan Tammy koers zette richting Bovenwindse eilanden en daar zondagmorgen op zo’n 100 km. passeert.