Aruba heeft zijn eigen Extinction Rebellion. De jonge kunstenaar Nigel Maduro is in opstand gekomen omdat hij niet lijdzaam wil toezien hoe zijn land ten onder gaat aan toeristische obesitas. Hij begon zijn strijd gewapend met een spuitbus waarmee hij de hartenkreet ‘No more hotels’ op een afzichtelijk muurtje kalkte en daar open en bloot over postte op zijn Facebookpagina. De locatie was niet toevallig gekozen: Driekiel, het meer dan levensgroot uitgevallen beeld van een schildpad waarmee hordes uitgelaten vakantiegangers uit de nabijgelegen horizonvervuilende high rise-bunkers massaal op de foto gaan.
Opgejut door een hysterisch “vandalisme” krijsende minister uit het kabinet Wever-Croes ging de politie over tot de arrestatie van de pleger van het in de ogen van de autoriteiten ernstige misdrijf. Maar liefst vier dagen zat de activist achter de tralies. Want kom niet aan het toerisme, de schildpad met de gouden eieren die Aruba tot een van de rijkste naties in het Caribisch gebied heeft gemaakt. Rijk qua inkomen per hoofd van de bevolking, wel te verstaan. Helaas merkt het overgrote deel van de bevolking er niets van. Terwijl de inkomsten uit het toerisme record na record breken, zijn sinds de in 1986 verkregen autonomie niet zo veel Arubanen aangewezen op de voedselbank als nu.
Laat je niet misleiden door het imago One Happy Island, een door een duurbetaald Amerikaans marketing agency bedacht bedrog om de duistere keerzijde van het luid bezongen succes van de hospitality sector te maskeren. De winsten verdwijnen vooral in de goedgevulde zakken van buitenlandse investeerders. Slechts een selectieve kring van lokale, toch al bevoorrechte profiteurs graait mee. Het restant dat naar de landskas vloeit, weegt niet op tegen de extra kosten om de stroom van jaarlijks een miljoen bezoekers in goede banen te leiden. Dat het toerisme veel werkgelegenheid oplevert, is waar. Maar 99% van de veelal uit arme landen geïmporteerde werknemers wordt te weinig betaald voor te lange dagen.
Toch rolt regering na regering (geel of groen) de rode loper uit voor projectontwikkelaars, ook als die zich niks aantrekken van de bouwregels. Maar nu is Nigel Maduro opgestaan. Staatsvijand in de ogen van de bezittende klasse, maar voor Kadushi een held die probeert te redden wat er nog van het al zo zwaar verminkte Aruba te redden valt. Hij laat zich niet ontmoedigen door staatsintimidatie. Meteen na zijn vrijlating klom hij demonstratief op de rug van Driekiel, zoals veel toeristen – voor zo ver hun buikomvang dat toelaat – doen. Rebel Nigel Maduro verdient bijval van iedereen die Aruba een warm hart toedraagt.
Over rebellen gesproken: Clark Abraham, de leider van Bonaires populairste partij Demokrat die in maart de verkiezingen glorieus won, maar de formatie verloor door hoogmoed. Met een dankzij een overloper aangenomen motie van wantrouwen tegen de UPB/MPB-coalitie is het nu aan de telg van de roemruchte Abraham-dynastie het eiland te besturen. Als in Europees Nederland een veroordeelde IS-terroriste een verklaring van (goed) gedrag kan krijgen om in dossiers te pluizen van asielzoekers die uitgerekend voor IS-terreur zijn gevlucht, hoeft Abraham met zijn daarbij in het niet vallende strafblad (een veroordeling tot celstraf wegens te losse handjes) niet te vrezen dat hem het vereiste vog-vodje zal worden geweigerd.
Het is goed dat de grote rode leider een herkansing krijgt de wereld te tonen wat daadkrachtig, integer en transparant bestuur inhoudt. De twee keer die hij eerder gedeputeerde was, heeft hij er als gevolg van jeugdige overmoed weinig van gebakken. Steeds meer Haagse deuren gingen voor hem dicht, omdat men zijn gepreek over staatsinrichting zat was. Maar inmiddels een paar jaar ouder is hij wellicht ook wijzer. Dat hij wat in zijn mars heeft, kan niet worden ontkend: als bedreven liefhebber van procedurele haarkloverij heeft hij de Eilandsraad en daarmee de besluitvorming jarenlang vakkundig lamgelegd.
Het is ook goed dat het eiland na de mastodonten-met-vergezichten zoals Ramonsito Booi en Jopie Abraham weer een leider krijgt met een sterke eigen wil. Door het onlangs uitlekken van een vertrouwelijk memorandum weten we dat Clark Abraham de missie heeft Bonaire binnen het Nederlandse bestel te hervormen tot een vrijstaat, waar ministeries niks meer te vertellen hebben, uitsluitend wetten gelden die de zegen van Kralendijk krijgen en de regering alleen nog goed is voor het jaarlijks overmaken van 1,5 promille van de rijksbegroting, ruim 600 miljoen euro die geheel naar eigen inzicht kan worden besteed, om te beginnen aan een forse verhoging van de beloning van politici en hun reiskostenvergoeding.
Het smeden van een nieuw Bestuurscollege was voor Abraham een appeltje-eitje. De twee verweesd ronddolende MPB-afvalligen die hem aan de meerderheid in de Eilandsraad moesten helpen, lopen immers gedwee aan zijn handje. Dus werd gistermiddag, nog geen drie etmalen na de putsch, een nieuwe coalitie gepresenteerd met een 50 beloften tellend bestuursprogramma dat de titel draagt “Het verschil – rechtvaardig en duurzaam”.
Maar voordat Abraham daadwerkelijk de spreekwoordelijke lakens gaat uitdelen, doet hij er verstandig aan de brokken van zijn mislukte avontuur als ondernemer op te ruimen. Een regeringsleider bij wie thuis elk moment de deurwaarder kan aanbellen om enkele tienduizenden dollars op te eisen voor wél gefactureerde, maar nooit geleverde goederen zou een slecht begin zijn van een nieuw era.
Kadushi is het buitenbeentje van DossierKoninkrijksrelaties.nl: een stekelige rubriek die soms wel eens ‘au’ kan doen.