In de zondagse estafette-rubriek ‘Bericht uit…’ belichten columnisten uit de Caribische delen van het Koninkrijk bij toerbeurt de kanten van hun eiland waarvan zij vinden dat die de aandacht van alle koninkrijksburgers verdienen. Vandaag komt het bericht uit Curaçao.
Verborgen schatten
Door Raquel Weisz
Vandaag gaat het gebeuren. Het zindert op Curaçao. Niet alleen vanwege de extreme hitte, maar ook omdat de Curaçaose Little league honkballers gisteren wederom internationaal kampioen zijn geworden in de USA. Vanmiddag spelen ze om de wereldtitel. De Senior league honkballers ging deze groep begin deze maand al voor; ze veroverden overtuigend de wereldtitel. De Curaçaose talenten staan tegenwoordig wereldwijd op de honkbalmap. Geen verborgen talent. Nee, gewoon vol in de schijnwerpers. En meer dan terecht. Deze ervaring zorgt voor hoop en kansen. Honkbal, volkssport nummer één, brengt de spelers én de bevolking euforie, blijdschap en ontspanning.
Helaas is de euforie, blijdschap en ontspanning niet voor alle kinderen weggelegd. Er zijn vele kinderen (en volwassenen), die met verborgen littekens rondlopen. En ook dit is Curaçao. Het was voor het eerst dat ik tijdens een gesprek het gevoel had dat ik moest overgeven. Op bezoek bij een dame in een marginale wijk op Curaçao moest ik mijn tranen bedwingen, terwijl ik luisterde naar de verhalen over de gruwelen die achter gesloten deuren met kinderen plaatsvinden. Vaders, moeders, die zowel hun zonen als dochters op de meest vreselijke manieren seksueel misbruiken. Vaker een generationele, vicieuze cirkel. Maar ook naaste familieleden, die zich jarenlang vergrijpen aan deze jonge, onschuldige wezens. Een onderwerp waar nog steeds een taboe op rust.
Jeanny vangt al jarenlang seksueel misbruikte kinderen op en voedt ze op als haar eigen kinderen. Haar verborgen schatten. Ze geeft ze liefde, veiligheid en stabiliteit. Een aantal jaren geleden is haar man overleden, dus nu zorgt ze alleen voor de kinderen. Ook vangt ze tijdelijk de kinderen van ongedocumenteerden op die in barakken zitten, in afwachting van hun uitzetting.
In de afgelopen zesenveertig jaar hebben meer dan honderd kinderen bij Jeanny gewoond. Kinderen met talenten en aspiraties, die opnieuw hoop kregen. Die weer een kans in dit leven werd geboden om er wat van te maken op latere leeftijd. Ondanks alle trauma’s. Ze neemt alleen slachtoffers in huis. Geen daders. Het gebeurt namelijk vaker dat de misbruikte kinderen op jonge leeftijd zelf daders worden en andere kinderen gaan misbruiken.
Subsidie van de overheid van 10 gulden per kind per dag is uiteraard bij lange na niet genoeg om de kinderen naar behoren te kunnen onderhouden. Daarnaast is het geen uitzondering dat er maanden geen subsidie – ook niet met terugwerkende kracht – wordt uitgekeerd. Een jaarwisseling zonder geld is Jeanny dan ook niet vreemd.
Deze maand is het precies tien jaar geleden dat zij een stichting oprichtte, Tesoronan skondí (Verborgen schatten). Door deze stichting is het makkelijker om donaties te ontvangen en zo rond te komen. Want met zoveel kinderen werd het onmogelijk om haar werk als leidster te blijven uitoefenen. Jeanny kent de nodige uitdagingen, maar haar rotsvast geloof, de liefde voor haar kinderen en haar positiviteit houden haar op de been. Ze maakt het verschil in het leven van getraumatiseerde kinderen, die op jonge leeftijd voor het leven worden getekend, door de zieke beesten die deze kinderen vertrouwen en veiligheid hadden moeten bieden.
Gelukkig wordt nu iets vaker aangifte gedaan en worden daders veroordeeld. En dat is maar goed ook. Maar bij lange na nog niet in alle gevallen. Dus dit taboe moet echt volledig worden doorbroken, zodat deze kinderen alsnog een eerlijke kans krijgen in dit leven. Die kans en hun onschuld is ze op veel te jonge leeftijd ontnomen. Laten we dan ook op deze kinderen het licht laten schijnen. Niet meer verborgen. Zodat ook zij later krachtig in hun schijnwerpers kunnen gaan staan.