De Grand Parade van het Zomercarnaval die vandaag door het centrum van Rotterdam trekt, is het jongste slachtoffer van de vertrutting die als een virus om zich heen grijpt in het Europese deel van het Koninkrijk. De organisatie heeft de regels aangescherpt: het is de deelnemers niet langer toegestaan “vulgair” te dansen en zich “ordinair” te kleden, want het moet een “familiefeest” blijven. Aanleiding zijn “klachten uit het publiek”. Dansers die het verbod aan hun string lappen, lopen het risico uit de stoet te worden geplukt en voor enkele jaren te worden verbannen.
En dat in het land waar het bijna genormaliseerd is vrouwelijke politici verbaal op de brandstapel te zetten omdat ze vrouw zijn, in de voetbalstadions anti-homokoren het You’ll never walk alone hebben doen verstommen en slavernijmonumenten worden beklad. Nog even en de zedenpolitie doet haar intrede om het (na de Amsterdam Pride) vrolijkste evenement van een overwegend chagrijnig Holland de nek om te draaien. Met alleen de Huffelshuffle krijg je echt geen honderdduizenden op de been.
Het verbod geldt specifiek voor bubbelen, een weinig aan de verbeelding overlatende dansvorm waarbij de lichamen op niet toevallig gekozen delen tegen elkaar aanschuren. De naam is afgeleid van de muziekstijl bubbling. De organisatie acht het zogenaamde droogneuken “provocerend”. Aan het reglement is daarom toegevoegd dat “het ten strengste verboden is op enige wijze aanstootgevend gedrag te vertonen”. Omdat er zich, zegt de organisatie, naast kinderen ook “mensen van verschillende nationaliteiten en religies” onder de toeschouwers bevinden.
De stap terug naar de koloniale tijd (tot 1952 gold er op Curaçao een door Nederland uitgevaardigd verbod op de Tambú, meldt oud-correspondent van de Volkskrant in Willemstad Kees Broere), is dus tevens een nieuwe knieval voor fanatici onder nieuwkomers uit onvrije landen. Reactionaire types die anderen ontzeggen te zijn wie en wat ze zijn, maar er geen moeite mee hebben hun dochters op 12- of 13-jarige leeftijd uit te huwelijken aan een veel oudere oom.
De ingreep van de organisatie stuit terecht bij zwart en wit op veel onbegrip. De Actiegroep Nederland Wordt Beter, bekend van Zwarte Piet is Racisme, noemt het “belachelijk, koloniaal en racistisch” om een onderdeel van de Caribische cultuur het etiket vulgair op te plakken en dat uitgerekend “in het herdenkingsjaar van het slavernijverleden.” Het Rotterdamse gemeenteraadslid Joan Nunnely twitterde “ongelooflijk teleurgesteld” te zijn. En: “Dansen is een belangrijk aspect van plezier en cultuur. Verbieden is een grote inperking van vrijheid en diversiteit.”
In 2006 had de organisatie nog wel de moed niet te buigen voor onverdraagzaamheid. De toen tot Koningin van het Zomercarnaval gekroonde Marokkaanse werd bedreigd vanuit de Marokkaanse gemeenschap. Die vond dat ze de eer van volk en vaderland te schande maakte door zich in een niet volledig lichaamsbedekkend kostuum aan het publiek te tonen. In plaats van door de knieën te gaan voor de bedreigingen werden maatregelen genomen om de Queen te beveiligen.
De zelf uit de Antillen afkomstige Karel Willems, die na 40 jaar afzwaait als voorzitter van het Zomercarnaval, had zichzelf een beter afscheid kunnen bezorgen. In plaats van de zedenprediker uit te hangen, had hij er beter aan gedaan de klagers geheel op z’n Caribisch naar hun moer te sturen. Niemand wordt immers gedwongen getuige te zijn van het uitbundigste, kleurrijkste en spectaculairste immaterieel cultureel erfgoed dat het land aan zijn voor het overige gitzwarte koloniale verleden heeft overgehouden.
En als we het dan toch over aanstoot moeten hebben: waarom doet niemand iets tegen die morsige mannetjes van middelbare leeftijd die, zich wanend in een snoepwinkel voor pedofielen, voor de start van de parade kwijlend rondstruinen bij de opstelplaats om jonge deelnemertjes te fotograferen bij het omkleden.
De Curaçaose overheid kwam in 1993 in het geweer tegen bubbling. De muziek werd nog wel toegestaan, maar het bijbehorende dansen mocht niet op televisie worden vertoond. Veel lokale discotheken sloten zich bij dat verbod aan, berichtte dagblad Trouw op 6 november 1993.
Kadushi is het buitenbeentje van DossierKoninkrijksrelaties.nl: een stekelige rubriek die soms wel eens ‘au’ kan doen.