In de zondagse estafette-rubriek ‘Bericht uit…’ belichten columnisten uit de Caribische delen van het Koninkrijk bij toerbeurt de kanten van hun eiland waarvan zij vinden dat die de aandacht van alle koninkrijksburgers verdienen. Vandaag komt het bericht uit Aruba.
Familiecultuur
Door Larissa de Cuba
Een eerste column, daar gaan wel wat gedachten overheen. Waar zal ik over schrijven, wat houdt mij bezig, wat vind ik belangrijk en speelt hier op Aruba een zodanige rol dat het even de aandacht verdient. Onze familiecultuur! Vaak onderschat in waarde, maar toch zo belangrijk.
Na meer dan 25 jaar voltijd te hebben gewerkt, heb ik 6 maanden geleden afstand gedaan van de 40-urige werkweek. Tijdens de ‘Corona tijd’ had ik al het knagende gevoel dat er meer was, dan alleen maar werken. Ik zocht naar flexibiliteit, wilde niet meer dag in dag uit op kantoor zitten; het vanuit huis werken was mij enorm bevallen. Daarnaast had ik de sterke drang iets voor mezelf te gaan doen, mijn kennis en kracht gericht inzetten. Ik wilde meer!
De mogelijkheid kwam op mijn pad, deeltijdbaan met flexibiliteit, inclusief mogelijkheid voor thuiswerken. Hiep, hiep hoera, happy me! Een keuze met natuurlijk financiële consequenties, maar heeft Corona ons niet geleerd dat we met minder kunnen leven?
Spannend hoor, zo’n overstap. Je verwacht dat je ruim de tijd zal hebben om jezelf verder te ontwikkelen, eindelijk te doen waar je nooit tijd voor had. De werkelijkheid was echter anders. Mijn vrij gekomen tijd werd besteed aan familie: ophalen van de kinderen (lees: eigen dochter en nichtjes/neefjes) uit school en de naschoolse opvang, oppassen, koken, begeleiden met huiswerk, een kopje koffie drinken met mijn vader, en ga zo maar door. Dit zet je toch even aan het denken. Ik ben gelukkiger dan vroeger, waar wordt men dan gelukkig van? Het heeft even geduurd, maar ik ben eruit. Voor mij volgt het geluk uit de blijdschap van anderen; van mijn familie. Zo vult de glimlach van een kind een ander met puur geluk. Een intense beleving.
Natuurlijk ben ik niet naïef, ik ben bewust dat dit een fase is; kinderen worden groot en ook het leven kan abrupt tot een einde komen. Niettemin geniet ik van ieder moment en kijk ik uit naar nieuwe fases, ook op professioneel gebied.
Even teruggaand naar de familiecultuur: Helaas moet ik zeggen dat deze steeds minder zichtbaar is in onze huidige maatschappij. Versterkt door de kleine omvang van ons eiland, waarbij iedereen makkelijk bereikbaar is, fungeerde de familie vroeger heel sterk als een vangnet voor elkaar. Er was sprake van solidariteit. Samen sta je sterk. Het gemeenschappelijke familiebelang stond centraal. Dit had zijn vorm op verschillende manieren, van simpele zaken, zoals bijvoorbeeld het gezamenlijk zorgen voor een maaltijd, opvang voor de kinderen en transport, maar ook in de gehele manier van opvoeden. Er was altijd plaats voor een woord van advies.
Tegenwoordig zie je dat het eigenbelang, het individualisme steeds meer op de voorgrond treedt. Door geleefd te worden, missen wij de kans om de kracht van eenheid te ervaren en missen wij een kans om een volgende generatie te voorzien van een gereedschapskist met normen en waarden voor de toekomst. Een toekomst die steeds meer van buitenaf aangestuurd wordt (denk bijvoorbeeld aan social media) en waar men duidelijk steeds minder invloed op heeft. Er zijn praktisch geen grenzen meer.
Misschien een moment om stil te staan bij het wijze Afrikaanse gezegde: “It takes a village to raise child”?
Met bovenstaande bijdrage debuteert Larissa Oduber-De Cuba als columnist op deze site. Kind van een Nederlandse moeder en Arubaanse vader, getrouwd, moeder van 3 dochters (27,24 en15) en van beroep jurist. Rondde haar master Arubaans Recht af aan de Universiteit van Aruba en is meer dan 25 jaar werkzaam in de verzekeringswereld, momenteel als Manager Risk & Compliance. Naast de verzekeringswereld gaat haar interesse uit naar Corporate Governance, ethiek en integriteit. Larissa ziet zichzelf als een life long learner, is positief ingesteld en denkt dan ook altijd in oplossingen.