In de zondagse estafette-rubriek ‘Bericht uit…’ belichten columnisten uit de Caribische delen van het Koninkrijk bij toerbeurt de kanten van hun eiland waarvan zij vinden dat die de aandacht van alle koninkrijksburgers verdienen. Vandaag komt het bericht uit Sint Eustatius, voor de eerste keer van regisseur, redacteur, fotograaf, vertaler, videograaf en schrijver Nicki Jaeger.
In de ban van de blauwe kralen
Door Nicola Jaeger
Toen ik rond de vijfentwintig was, zou ik gezworen hebben dat ik nooit ergens anders dan in Berlijn zou willen wonen. Vijf jaar later wist ik het niet meer zo zeker. Begin 2020 was ik nog overtuigd dat ergens permanent wonen niets voor ons was, dat Yoeri en ik gewoon nomaden waren, vooral omdat er nog zo veel hoeken van deze wereld zijn die we graag willen ontdekken, filmen, fotograferen en beschrijven – ook onder water.
Maar toen kwam corona en ineens was het idee van een permanente plek, in ieder geval als basis, heel aantrekkelijk. Sint Eustatius was onze eerste keuze. Als we ons dan toch ergens moeten gaan settelen, is de tropische kant van Nederland een heel goede optie. Statia is een van de beste duiklocaties in het Caribisch gebied, met betrekking tot onderwaterleven en biodiversiteit. En dat is lang niet het enige voordeel van de relatief onbekende ‘Golden Rock’. Sporen van de glorieuze geschiedenis kunnen zowel op het land als onder water worden aangetroffen.
We raden mensen het eiland aan sinds we het voorrecht hadden om in 2014-2015 een van de duikcentra te runnen. Strikt genomen probeerden we het duikcentrum te managen. En hoewel de eigenaren ons daarvoor hadden ingehuurd, wilden ze de touwtjes absoluut niet loslaten. Met groeiend afgrijzen moesten ze toekijken hoe we onze gasten niet alleen naar hun wensen vroegen, maar daar ook nog flexibel op inspeelden. Ze vonden het helemaal niet prettig dat we er alles aan deden om onze gasten de best mogelijke ervaring te bieden.
Statia heeft ons sindsdien niet meer losgelaten. Dat kan zijn omdat we allebei een blauwe kraal hebben, een donkerblauwe, vijfhoekige, bijna twee centimeter lang. Dergelijke kralen werden in de 17de en 18de eeuw in Nederland gemaakt, enerzijds om slaven in Afrika te kopen en anderzijds om slaven te ‘betalen’. Er waren andere kleuren en vormen, maar de vijfhoekige blauwe zijn speciaal voor Statia gemaakt.
Nadat het Koninkrijk der Nederlanden op 1 juli 1863 de slavernij had afgeschaft, verzamelden de voormalige slaven zich op de kliffen en gooiden ze de blauwe kralen in de zee als teken van hun emancipatie. Zo gaat de legende. Een alternatieve verklaring, alhoewel lang niet zo‘n mooie, voor het feit dat er tegenwoordig nog veel blauwe kralen in de baai te vinden zijn, is dat een schip vol kralen in een storm is gezonken.
Voor degenen die niet duiken is er na stormen de grootste kans om een blauwe kraal te vinden langs de kust. Hoewel, volgens de moderne legende vindt de kraal jou en niet andersom. Wie door een Blauwe Kraal wordt vertrouwd, is voorbestemd om terug te keren naar Statia.
Zo werkte het in ieder geval voor ons. Toen we op Bali ‘vastzaten‘ in het begin van de pandemie, droomden we ervan om wederom naar Statia gaan. Pas in augustus 2021 konden we eindelijk de roep van de kralen volgen. Want ook Nederlanders kunnen niet zomaar naar het eiland verhuizen, laat staan hun Duitse echtgenotes.
Dus kwamen we terug naar Statia als duikinstructeurs. Tussendoor heeft Yoeri nog, om ons hoofd boven water te houden, meegewerkt aan een project om loslopend vee (geiten, schapen, koeien en varkens) te verwijderen. Sint Eustatius is tenslotte geen Bali wanneer het aankomt op kosten van levensonderhoud. Inmiddels doen we nu eindelijk precies wat de blauwe kralen ons op Bali influisterden: filmen, fotograferen en schrijven als Devocean Pictures, om de bijzondere schoonheid van het eiland met de wereld te delen. Ik kijk er naar uit om dat ook in mijn volgende columns te kunnen doen.
Nicola (Nicki) Jaeger studeerde aardrijkskunde, milieubeheer en politiek aan de Ruhr Universiteit van Bochum en de Humboldt Universiteit in Berlijn. Daarna werkte ze een aantal jaren voor niet-gouvernementele organisaties aan projecten en campagnes over o.a. energie, klimaatrechtvaardigheid en arbeidersrechten. Als freelance regisseur, redacteur, fotograaf, vertaler, videograaf en schrijver reisde ze met partner Yoeri Bulk, met wie zij de liefde voor oceanen deelt, over de wereld alvorens zich in 2021 op Sint Eustatius te settelen. Klik HIER voor meer informatie over Nicki’s activiteiten.