In de zondagse estafette-rubriek ‘Bericht uit…’ belichten columnisten uit de Caribische delen van het Koninkrijk bij toerbeurt de kanten van hun eiland waarvan zij vinden dat die de aandacht van alle koninkrijksburgers verdienen. Vandaag komt het bericht uit Bonaire.
Het perspectief van een repeat visitor uit Aruba
Door Burney el Hage
Deze week een perspectief van een Arubaanse jongeman die Bonaire sinds de jaren 90 regelmatig bezoekt.
Van kinds af aan heb ik vele vakanties op Bonaire doorgebracht. De mooie herinneringen draag ik altijd met mij mee. Van wandelingen langs Malekon, genieten van het eten en de cultuur, het samenzijn met familie in Rincon, of het ervaren van de ongelofelijk mooie zonsondergangen bij Thousand Steps, de ene herinnering nog mooier dan de ander.
Voor mij is Bonaire een eiland als geen ander en daar krijg ik soms wel commentaar over te horen van mijn Arubaanse vrienden. Ik vermoed dat ze stiekem jaloers zijn dat er een nog prachtiger eiland is dan ons ‘one happy island’. Het Bonaire van nu is zo ongeveer het Aruba van vroeger, zoals wij Aruba nog hebben gekend. Nog niet zo overbebouwd, nog niet zo geïnternationaliseerd en ondanks de ontwikkeling van de afgelopen jaren, toch nog met een behoorlijke mate van ongereptheid. Het unieke karakter van Bonaire en zijn bevolking is nog steeds aanwezig. Maar voor hoe lang nog?
Net als met veel andere zaken in het leven is alles aan verandering onderhevig. In mijn bezoeken in de jaren na 10-10-2010 – het moment waarop dat het bestaan van het land Nederlandse Antillen eindigde en Bonaire direct onder Nederland te vallen kwam – merk ik dat de ontwikkelingen op Bonaire in een stroomversnelling zijn beland.
De bevolking is, vooral door immigratie, behoorlijk toegenomen en de bouwsector draait overuren. Overal wordt gebouwd, de grond en huizenprijzen zijn dermate gestegen dat het eiland voor de lokale bevolking onbetaalbaar dreigt te worden. Het eiland verandert zichtbaar en in een rap tempo. Dit roept bij mij flashbacks op. Want ook ik heb, ondanks het feit dat ik nog een twintiger ben, mijn eigen geboorte-eiland Aruba, in een hoog tempo zien veranderen tot een eiland waarin ik mij soms niet helemaal meer thuis voel. En daar zou Bonaire voor moeten waken.
Ik ben benieuwd hoe Bonaire zich de komende jaren verder zal ontwikkelen. Het is zichtbaar en alom bekend, dat er enorm geïnvesteerd is in bijvoorbeeld onderwijs en medische zorg op Bonaire. Dat is superpositief en daar kijken wij met jaloerse ogen naar. Ik heb begrepen dat de armoedeproblematiek en infrastructuur ook hoog op de politieke agenda’s staan. Allemaal veelbelovend. Maar desondanks is het mij niet geheel duidelijk op welke wijze de inwoners en de identiteit van het eiland beschermd worden. Ontwikkeling en vooruitgang zijn goed, zolang je jezelf niet verliest.
De inwoners en de cultuur bepalen de identiteit van het eiland. Net zoals er aandacht wordt besteed aan de bescherming van de natuur, is het van belang dat dezelfde aandacht ook wordt besteed aan de mensen en de cultuur. Doe je dit niet dan zul je het unieke van je eiland verliezen. Voor Bonaire zou dat heel jammer zijn, vooral ook omdat het nog niet te laat is. Daarom vind ik het belangrijk dat met name de jongere generatie Bonairianen actief betrokken zou moeten zijn bij wat er allemaal op Bonaire gebeurt en gaat gebeuren.
Hopelijk blijft Bonaire het eiland waar de lokale bevolking zich thuis zal blijven voelen en waar mijn vrienden en ik op Aruba, met nostalgische bewondering naar kunnen kijken. De positie waar jullie nu in verkeren, waarin jullie de toekomst van het eiland nog naar jullie hand kunnen zetten, is iets waar in ieder geval ik als Arubaan alleen maar over kan dromen.