Het Koninklijke Bezoek! Daar kan zelfs uw niet-zo-heel-erg-monarchiegezinde stukjesschrijver niet omheen. Hij heeft vooral te doen met de kroonprinses die als 19-jarige wel leukere dingen kan bedenken dan twee weken lang in marstempo van het ene naar het andere hoogstandje van de Caribische delen van haar Koninkrijk te worden gedirigeerd. Als het aan haar had gelegen was ze vast liever een strandbar te hulp geschoten om in alle anonimiteit haar reputatie als onovertroffen Cocktail Queen – zo staat ze aangeschreven op het strand van Scheveningen – waar te maken. Beter dan voortdurend onder schot te worden genomen door tientallen opdringerige fotografen.
Het moet gezegd: Amalia kwijt zich met een voor een tiener voorbeeldig geduld van haar aangeboren taak. Maar wat zal ze gelukkig zijn met staatssecretaris Alexandra van Huffelen als ongekroonde schaduwkoningin op haar hielen. Die is zichtbaar behept met het Syndroom van Hekking, een aandoening die vernoemd is naar de wethouder uit Juinen die zichzelf belangrijker vond dan burgemeester H. van der Vaart[1].
Het barst in de wereld van de Hekkings. Voorlichters en woordvoerders van bewindslieden die zich, zodra ze een lens in de smiezen krijgen, strategisch posteren zodat ze beter in beeld komen dan degene die ze dienen. Ook de stas van Koninkrijksrelaties en Digitalisering heeft de niet te bedwingen drang voor blikvanger te spelen. Haar omvangrijke, inmiddels met een partij uitbundige Caribische lawaaijurken verrijkte garderobe was de makers van televisiekijkcijferhit Even tot hier al eerder opgevallen[2].
Na het falen in het kindertoeslagenschandaal kreeg Van Huffelen een tweede kans op een dossier waar vanuit Haags belang bekeken geen olifant op klompen schade kan aanrichten. En zo kan het gebeuren dat zij het koninklijke bezoek begeleidt. Vanuit Europees Nederland zijn tientallen royalty verslaggevers en fotografen meegereisd. Een buitenkansje voor iemand die zich graag wentelt in aandacht, maar in eigen huis met anderhalve correspondent van Caribische media niet echt aan haar trekken komt. Een uitdaging is het wel, want de camera’s zijn verliefd op Máxima en dan is het ook nog eens de eerste keer dat het journaille de kroonprinses zo dicht op de huid kan zitten. En dat twee weken lang.
Dus moet er een tandje worden bijgezet. Ze vertrouwt deze keer niet alleen op in het oog springende kleedjes, maar gooit ook een reeks museumwaardige hoofdfrutsels in de strijd. Ze schrijdt en poseert alsof er blauw bloed door haar aderen stroomt en doet er goed aan de recensies op social media aan zich voorbij te laten gaan. Kadushi ziet het al voor zich: de koning, koningin en prinses die na alweer een dodelijk vermoeiende dag veinzen het reuze naar hun zin te hebben terug op de hotelkamer nog even de minibar plunderen en een weddenschap aangaan: wat zal die kleine verzinnen om ons morgen weer naar de kroon te steken?
Het staat iedere burger uiteraard geheel vrij zich naar eigen smaak te kleden, maar sommige functies en rollen vereisen bescheidenheid. Of zou mevrouw Van Huffelen met haar outfits stiekem een statement willen uitdragen: “Mensen, dit koninklijke bezoek is één grote clowneske vertoning.” Het zou kunnen: de autoriteiten doen er alles aan om hun eiland van zijn niet bestaande beste kant te laten zien door jarenlang verwaarloosde wegen plots te asfalteren of een gifbelt aan het zicht te onttrekken en gewone burgers die worden geselecteerd voor een ontmoeting met de koninklijke gasten strenger te screenen dan politici voor een ministerspost.
Het lijkt een stilzwijgende afspraak: de gastheren/vrouwen halen alles (behalve lokale LHBTI’ers) uit de kast om de werkelijkheid te verdoezelen door de Oranjes met zang, dans, muziek, zang, natuur, kunst en eten zand in de ogen te strooien, terwijl die als wederdienst acteren dat ze enorm genieten. Om het vooral maar niet te hoeven hebben over de wijdverbreide armoede, de extreme kloof tussen rijk en arm, het rampzalig slechte onderwijs, veelvoorkomend huiselijk geweld, het tekort aan betaalbare huizen, de zorgelijke staat van de volksgezondheid en de corruptie onder bestuurders.
En als er al iemand op staat om de vinger op een zere plek te leggen, wordt die snel de mond gesnoerd. Want het moet wel gezellig blijven, zo’n koninklijk bezoek.
Kadushi is het buitenbeentje van DossierKoninkrijksrelaties.nl: een stekelige rubriek die soms wel eens ‘au’ kan doen.