In de zondagse estafette-rubriek ‘Bericht uit…’ belichten columnisten uit de Caribische delen van het Koninkrijk bij toerbeurt de kanten van hun eiland waarvan zij vinden dat die de aandacht van alle koninkrijksburgers verdienen. Vandaag komt het bericht uit Curaçao.
Happy New Fear
Door Raquel Weisz
Schokkend vond ik het. Met tranen in m’n ogen keek ik naar de video waarin een kind met de dood wordt bedreigd en vervolgens wordt afgetakeld met een stok door zijn overgrootmoeder. Drie generaties staan erbij en kijken ernaar. Ze schelden samen het jongetje uit. Een trieste kijk in het leven van kinderen die worden mishandeld.
Deze eerste week is er veel politiek gedoe op Curaçao. Maar deze video is hetgeen dat is blijven hangen. De zin om jullie een Happy New Year te wensen en te verwijzen naar de feestelijke decembermaand is er niet meer. Deze video is een realiteit voor veel kinderen. Ook op Curaçao. Kinderen die verkeren in zeer onveilige situaties, die opgroeien in continue angst en die dit geweld meekrijgen als referentiekader in hun vorming. Met alle gevolgen van dien.
Mentale weerbaarheid wordt als één van de belangrijkste vaardigheden gezien in de 21e eeuw. Het feit dat artificiële intelligentie (AI) wereldwijd in rap tempo haar intrede doet, maakt dat de arbeidsmarkt nog sneller verandert. En AI klopt op de achterdeur op Curaçao. Het betekent niet dat er direct minder banen zullen zijn, maar door de volatiliteit wel steeds andere banen. Je moet dus mentaal in staat zijn om de knop om te zetten en keer op keer bij- en/of om te scholen. En laat dit nou net niet het sterke punt zijn van het politieke klimaat om de vernieuwing en het stimuleren van de mentale weerbaarheid van de bevolking te bevorderen. Regeren is vooruitzien.
Als je er logisch over nadenkt is deze mentale weerbaarheid op dit moment nu reeds relevant voor Curaçao. Want de rollercoaster van economische tegenslagen zou moeten maken dat om- en bijscholing aan de orde van de dag is.
Een paar weken geleden zag ik een klein groepje mannen bidden voor de poort van de Isla raffinaderij om deze te heropenen. Het tafereel raakte mij. De angst en de pijn was te zien in hun ogen. De wanhoop was voelbaar. Zonder perspectief. Ze hebben al hun hoop gevestigd op de politiek om dit wonder te bewerkstelligen. Dit legt natuurlijk een enorme druk. En de politiek blijft dit voeden met de belofte dat de heropening 100 procent zal lukken en voert hierin één beleid. Kortetermijndenken, gericht op de winst van de volgende verkiezingen. Een meersporenbeleid, waarbij je eventueel jouw politieke belofte probeert waar te maken, maar met name focust op andere toekomstgerichte oplossingen en tevens de mentale weerbaarheid van de bevolking stimuleert, zou logischer zijn.
Zoals we Uber tot de dag van vandaag buiten Curaçao hebben weten te houden, om de lokale taximarkt te beschermen, zal deze strategie niet werken in de toekomst wanneer de robotisering onvermijdelijk grootschalig z’n intrede doet op Curaçao. Onontkoombaar omdat je als land relevant wil zijn in de mondiale ontwikkelingen.
Angst is een hele slechte raadgever. We zullen het moeten adresseren en daarnaast de mentale weerbaarheid van de gehele bevolking vergroten. Want de impact is niet alleen mentaal, maar dus ook economisch. Hoe zou het over 15 jaar met de mentale weerbaarheid gesteld zijn van het jongetje uit de video, wanneer hij de arbeidsmarkt betreedt?