De tijd dat werken voor de koninkrijksrelaties aantrekkelijk dan wel eervol werd gevonden ligt ver achter ons. Zo is het nog altijd niet gelukt, na het al uitgestelde vertrek van Erwin Arkenbout, een nieuwe Vertegenwoordiger van Nederland voor het Caribisch deel van het Koninkrijk op te snorren. En nu is daar – eerder dan gepland – de vacature van voorzitter van de Colleges financieel toezicht. Kandidaten van buiten het Haagse ons-helpt-ons-circuit zullen niet in de rij staan, ondanks de riante beloning met als kers op de taart jaarlijks driemaal twee weken (betaald) verblijf onder de Caribische zon. Wie een beetje zelfrespect heeft, kijkt wel linker uit om roepende in de woestijn te worden. Want dat is het Cft, met de voorzitter voorop.
Niet voor niets is het voortijdig opstappen van Raymond Gradus onderwerp van speculatie. Het persbericht waarin dat wereldkundig werd gemaakt, was in elk geval weinig geloofwaardig: na 5,5 jaar zou de professor er achter zijn gekomen dat het voorzitterschap van het Cft zich moeilijk laat combineren met het deelhoogleraarschap aan de Vrije Universiteit. Menigeen veronderstelt dat Gradus de pijp aan Maarten geeft omdat de staatssecretaris van Koninkrijksrelaties het dringende advies van het College naast zich heeft neergelegd om de regering van Aruba te dwingen het gat in de hand te dichten. Als D66-softie vreest Van Huffelen kennelijk meer de toorn van premier Evelyn Wever-Croes dan een gefrustreerde Cft-voorzitter die te fatsoenlijk is om zich te beklagen.
Uiteraard is een chique recruitment bureau ingehuurd om de ideale opvolger te zoeken. Het functieprofiel staat ver van de realiteit. Want wat niet verteld wordt, is dat kandidaten over een incasseringsvermogen van Willemstad tot Tokyo moeten beschikken, het niet erg moeten vinden dat niemand iets doet met je adviezen en een lange neus naar je trekt wanneer je aankondigt de Rijksministerraad te melden dat er (geleend) geld als water wordt uitgegeven. Je moet er ook bestand tegen zijn dat de staatssecretaris niet schroomt je en plein public voor Jan-met-de-korte-achternaam te zetten.
Al snel na 10-10-10 werd duidelijk dat het Cft een papieren tijger is. Het keek machteloos toe hoe “ik ben Gerrit en jat als de raven” de overheidsnv’s op Curaçao leegroofde. Op Saba na is het ondanks 12 jaar deskundige aanbevelingen van het Cft geen eiland gelukt de de huishoudboekjes enigszins op orde te krijgen. Op Aruba dikt een premier haar erfenis aan via de landsbegroting, op Curaçao zit een kabinet dat het ene gat met het andere dicht. Het is de optelsom van onkunde, onwil en inhaligheid. Je moet wel een grenzeloos optimist zijn om opperhoofd van het Cft te willen worden.
Het oog zal dus wel weer vallen op iemand uit de Haagse inner circle die beloond wordt voor hielenlikkerij of juist weggepromoveerd. Handicap daarbij is dat kandidaten de afgelopen vijf jaar niet politiek actief mogen zijn geweest. Dus Pieter Omtzigt is op voorhand kansloos. Dat is er eentje die zich niet in het ootje laat nemen of zich door de staatssecretaris laat koeioneren. Dus is hij té geschikt. De voorkeur zal uitgaan naar een flapdrol op pootjes. Daarvan – zeg maar het type Benschop – lopen er genoeg rond op het Binnenhof en zijstraten.
Een vrouw zal het ook niet worden, want qua emancipatie loopt het moederland lichtjaren achter op de voormalige koloniën. Vermoedelijk is het voor Den Haag ook te gedurfd om aan een Caribische kandidaat te denken. De kans is overigens groot dat mensen van het kaliber Etienne Ys onder het motto geef mijn portie maar aan Fikkie voor de twijfelachtige eer zullen bedanken.
Het functieprofiel verraadt hoe in het ministeriële paleis van de Directie Koninkrijksrelaties de samenwerking met de Caribische eilanden wordt gezien: als een speelveld. Het Koninkrijk als spel, waarvan de regels – zonder VAR in de vorm van een vakkundig om zeep geholpen geschilleninstituut – eenzijdig door Nederland worden bepaald en toegepast. Waarbij, volgens de regeringen van Curaçao, Aruba en Sint Maarten, Den Haag naar eigen believen met de doelpalen schuift. En het Cft door alle deelnemers keer op keer buitenspel wordt gezet.
Om de kans op een match te vergroten, is het daarom misschien effectiever de vacature kenbaar te maken via het clubblad van sm-liefhebbers.
Kadushi is het buitenbeentje van DossierKoninkrijksrelaties.nl: een stekelige rubriek die soms wel eens ‘au’ kan doen.