Door Aart G. Broek
Het beeld dat Patrick Mezas maakte van de zwemster Enith Brigitha werd op zaterdag 15 oktober in de vroege middag onthuld in het Lumièrepark in Almere. In het inleidende programma wist de een na de andere zwart activistische spreker te vertellen, dat Enith een belangwekkend ‘rolmodel’ was geweest vanwege het gegeven dat zij ‘een vrouw van kleur’ is. De vraag hoe zij zelf – zonder een overeenkomstig rolmodel van kleur – tot die prestaties was gekomen, bleef in het regenachtige luchtledige hangen.
Van welke kleur dan ook, je hebt in de eerste plaats ‘significant others’ nodig, d.w.z. mensen die in je geloven, zich motiverend uitspreken over je kwaliteiten, je met overtuiging aanmoedigen, op uiteenlopende wijzen in je investeren. Die had Enith zonder meer en ze waren echt niet exclusief ‘mensen van kleur’, integendeel. Helaas, geen woord hierover in de inleidingen.
De aanloop naar de onthulling loochende het briljante samenspel van uiterst diverse sociaal-culturele krachten en persoonlijk inbreng. Activistische jubeltonen – waaronder die van Samira Rafaela, Jerry Afriyie, Roosje Leerdam-Bulo en Sylvana Simons – koesterden de veronderstelde tegenstellingen in huidkleur en vergrootten die uit. Zodoende werd de laureaat respectloos gereduceerd tot niet meer dan een vrouw van kleur. De praatjes gingen feitelijk over de belangen van de hedendaagse zwarte activisten en helemaal niet over Enith Brigitha.
Het zwarte activistische koor gleed volledig voorbij aan de praktische invulling van het bewonderde voorbeeld van ‘rolmodel’, nl. uiterst gedisciplineerd en keihard trainen en trainen en nog meer trainen. Daarenboven nog gezegend zijn met doorzettingsvermogen, geduld, optimisme en nog zo wat een fijnzinnige karaktereigenschappen. Enith belichaamt dit allemaal.