Door René Zwart
Woensdag en donderdag behandelt de Tweede Kamer de begroting voor Koninkrijksrelaties en het BES-fonds. Van het voornemen bij het plannen van debatten, die betrekking hebben op het Caribisch deel van het Koninkrijk rekening te houden met het tijdverschil komt ook dit keer weinig terecht. Wie vanaf de eilanden de vergaderingen wil volgen, zal om kwart over vier in de ochtend de slaap uit de ogen moeten wrijven.
Maar dat is niet het ergste, het is eerder illustratief voor hoe achteloos ‘Den Haag’ met de eilanden omgaat. Hooguit een handjevol Kamerleden is oprecht geïnteresseerd, plus een enkele eenzame, in een van de ministeriële paleizen dolende ambtenaar.
Het verloop en de uitkomst van het debat van morgen en overmorgen is voorspelbaar. Er hebben zich 12 (van de 20 fracties) sprekers aangemeld. Het merendeel laat zich zelden tot nooit zien in de Kamercommissie Koninkrijksrelaties. Dat belet ze niet vlammende betogen te houden en via moties het kabinet op te roepen de koers te wijzigen. Dat kan zijn de eilanden richting uitgang van het Koninkrijk te dirigeren (PVV), dan wel het schuldgevoel over het koloniale verleden af te kopen (BIJ1).
Met daar tussenin een middenveld dat de vinger op zere plekken legt: het gebrekkige sociale zekerheidsstelsel in Caribisch Nederland en het bestuurlijke onvermogen in de CAS-landen. Ook zullen er weer heel wat stokpaardjes van stal worden gehaald. Over ecocide (PvdD) en de mensonterende behandeling van gevluchte Venezolanen (Volt). Net als alle begrotingsdebatten sinds 10-10-10 zal het allemaal weinig uithalen.
De staatssecretaris zal qua toezeggingen niet verder gaan dan te willen inventariseren, te verkennen, te onderzoeken, te evalueren, te analyseren, te agenderen, in overweging te nemen en door te schuiven naar een collega-bewindspersoon als een vraag niet haar portefeuille raakt. Voor haar reactie op de inbreng van de fractiewoordvoerders zal ze zoveel zalvende (maar weinigzeggende) woorden gebruiken, dat er voor de tweede termijn geen tijd meer over is om nog iets inhoudelijks uit te wisselen.
En zo blijft alles zoals het was: de inwoners van Aruba, Curaçao en Sint Maarten blijven – want ‘autonome’ landen en dus kijkt Den Haag weg – overgeleverd aan bestuurders/politici die eerst aan zichzelf denken en daarna aan hun familie en vrienden. En de inwoners van Bonaire, Sint Eustatius en Saba? Die blijven wat ze sinds 2010 zijn: tweederangsburgers.