In de zondagse estafette-rubriek ‘Bericht uit…’ belichten columnisten uit de Caribische delen van het Koninkrijk bij toerbeurt de kanten van hun eiland waarvan zij vinden dat die de aandacht van alle koninkrijksburgers verdienen. Vandaag komt het bericht uit Curaçao.
Mediocre is zo 2018
Door Raquel Weisz
Een bijna lachwekkend spektakel – om maar niet te huilen – waarbij de minister van Justitie zich op straat, omgeven door de pers, liet verleiden tot een discussie met een aantal vakbondsleiders. Echt zo’n les met als onderwerp: leiderschap-en-politiek; hoe-je-niet-behoort-te-beïnvloeden-2.0. Wat een schertsvertoning. Niet ministerwaardig én zeker ook niet vakbondswaardig.
Er werd hoog van de toren geblazen met woorden als bereidwilligheid en professionalisme. Beiden waren op dat moment ver te zoeken bij alle partijen. Het is merkbaar dat steeds meer mensen middelmatig werk spuugzat zijn. Niet alleen van de publieke sector of de politiek, maar van alle sectoren en ondernemingen, groot en klein. Het wordt steeds minder getolereerd, noch geaccepteerd dat er ondermaatse kwaliteit wordt geleverd tegen de hoofdprijs, zonder enige vorm van service.
Gelukkig kon dit incident mijn ‘vibe’ niet beïnvloeden, aangezien ik de afgelopen weken geïnspireerd raakte door zoveel mooie resultaten in de samenleving. Visionair denken, de bereidwilligheid om de gestelde doelen te behalen en de professionaliteit die hierbij vereist is, waren zeker fundamentele ingrediënten die hebben geleid tot deze successen.
Onze Little League honkbaljongens streefden ernaar om vorig weekend zowel internationaal als wereldkampioen te worden in Williamsport, USA. Dit is deels gelukt. Zij werden internationaal kampioen en tweede in de finale om het wereldkampioenschap. Wat een fantastische prestatie en een mooie ervaring rijker voor deze jonge honkbaltalenten. In Amerika werd zelfs gesproken over een unieke oog-hand-coördinatie die deze jongens blijkbaar bezitten.
Een droom voor de jongeren die deel hebben genomen aan het internationale toernooi voor waterballet in Suriname. Voor sommigen was het hun eerste buitenlandse toernooi en medailleregen. Ook hier dus sublieme resultaten.
Afgelopen weekend heeft het Kaya Kaya festival in Otrobanda plaatsgevonden. Een gezellig divers straatfeest, waar door het team in samenwerking met de bewoners hard is gewerkt om de wijk mooier, leefbaarder en interessanter te maken. Niet alleen voor lokale mensen, maar zeker ook voor toeristen. Een prachtig inspirerend concept waar cultuur, economie, sociale aspecten en de fysieke omgeving samenkomen. Een bottom-up aanpak, waarin de relatie en verbinding met de wijkbewoners onmisbaar is gebleken, om de verbeteringen in de wijk een gezamenlijke inspanning te maken.
Als festivalpubliek zien we alleen de resultaten, zoals de prachtige muurschilderingen. Maar voor de organisatoren is het proces, de weg ernaartoe, essentieel. Het Kaya Kaya-concept blijkt namelijk een zeer krachtige tool om niet alleen de bewoners in beweging te krijgen, maar ook de private sector en de overheid. Want zeg nou eerlijk: wie wil er niet betrokken zijn bij dit festival, dat op originele en zeer effectieve wijze de wijken duurzaam verbetert?
Voor het eerst in gesprek geraakt met mijn kapster over haar visie, purpose en passie. Deze dame heeft in 2018 een inspirerende TedXTalk gegeven op Curaçao. Toeval wilde dat wij door omstandigheden samen in de zaak waren, waardoor het gesprek een diepgang kreeg, dat niet snel zou plaatsvinden in de reguliere drukte. Ik vond het prachtig om te horen hoe zij invulling probeert te geven aan haar purpose en passie. Haar zoektocht en zelfreflectie, waarbij ook zij gelooft in leven vanuit overvloed en niet vanuit schaarste.
Voorbeelden waarbij het voor mij gaat om de imperfecte perfectie, vanuit een streven naar een perfecte visie. Waar bereidwilligheid en professionaliteit elementair zijn om hun visies te verwezenlijken. Zij beseffen namelijk maar al te goed dat middelmatigheid nou eenmaal leidt tot mediocre resultaten. En mediocre is zo 2018.