De BES Media-week is in de herkansing. Die werd eerder dit jaar last minute geannuleerd nadat de radiostations op Bonaire een boycot hadden afgekondigd. Zij vreesden (overigens ten onrechte) dat het evenement niet, zoals beweerd door de organisatie, daadwerkelijk bedoeld was om de kwaliteit van de journalistiek op het eiland te verhogen, maar stiekem het opstapje zou zijn voor de komst van een door de regering gesubsidieerde BES-tak van de publieke omroep. En op concurrentie van professionals zaten ze uiteraard niet te wachten.
Dat misverstand is de wereld uit, dus mocht het eilandelijke journaille de afgelopen dagen alsnog in de schoolbankjes plaatsnemen. Niet dat het veel zal helpen: het aantal dat het vak naar eer en geweten probeert uit te oefenen, is op de vingers van de hand van een doorlopend beschonken houthakker te tellen. Wel lopen er op de eilanden nogal wat figuren rond die journalistje spelen met als drijfveer de frustraties over hun eigen, weinig indrukwekkende bestaan te botvieren. Of simpelweg omdat ze aan de Ziekte van Betweter lijden.
Journalist is geen beschermd beroep en bungelt in de lijstjes van banen met aanzien zelfs nog onder de verkoper van tweedehands auto’s. Vroeger, toen de krant nog een meneer heette te zijn (sorry dames), had je erbij die na hun werk met een huisvlijtig bij elkaar geknipte en geplakte perskaart achter elke politie- of brandweerauto met sirenes aanrenden of probeerden daarmee gratis het voetbalstadion binnen te komen.
Hoe anders is het nu. Een gratis facebookaccount waar je dagelijks een paar stukkies op plaatst en je gaat, ongeacht de hoeveelheid spel- en stijlfouten, door het leven als sjoernalist. Het merendeel gaat niet eens op pad voor nieuws, maar jat schaamteloos van andere (echte) media waarmee ze een geheel eigen uitleg geven aan de term ‘het nieuws ligt op straat’.
En degenen die zelfs daarvoor te beroerd zijn, hebben aan een simpele via Alibaba bestelde studioset genoeg om op FB een radiostation te starten waar borrelpraat, roddel en achterklap de boventoon voeren.
Met hun onbeholpen schrijfstijl zouden ze het nog niet tot jongste bediende op de redactie van de Donald Duck schoppen. Wie het iets gehaaider aanpakt zet met eveneens van het internet te plukken software een website op die met een beetje creativiteit op een heuse digitale krant lijkt en harkt op die manier nog aardig wat advertentiegeld van niet te snuggere middenstanders binnen.
Zo onschuldig als de eenzame fröbelaar van toen is het niet meer. Een redactiestatuut hebben de meeste ‘media’ op de eilanden niet, aan hoor en wederhoor doen ze niet, scheidslijnen tussen nieuws, commentaar en commercie bestaan niet, voor factchecking zijn te lui en sommigen zijn spreekbuis van politici of louche zakenlieden. Deze stemmingmakers zullen de trainingen en workshops ondanks de gratis drank en snacks – wel aan zich voorbij laten gaan. Ze zijn immers uitsluitend in hun eigen feitenvrije gelijk geïnteresseerd.
Tegen het einde van het jaar wacht nog een toetje: tv-maker Jeroen Pauw komt in ruil voor een gratis kerstvakantie in de zon een cursus interviewtechniek geven. Geen overbodige luxe, zullen vooral Nederlandse bewindslieden denken. Zie de radeloosheid in hun ogen bij persconferenties aan het einde van werkbezoeken als de zoveelste onzinnige vraag wordt gesteld en ze de beleefdheid willen opbrengen er toch maar serieus op in te gaan. Want voor je het weet word je geportretteerd als de respectloze, arrogante Hollander.
Kadushi is benieuwd of er niet ook directeuren van overheidsnv’s van de CAS-landen afkomen op het klasje van Pauw, in de hoop dat hij wat trucs met ze wil delen hoe je de normering van topinkomens kunt ontduiken, want daar weet hij (lees hier) ook alles van.
Voor het versterken van het medialandschap in Caribisch Nederland is meer en vooral iets anders nodig dan een Media Pressure Cooker Marathon: scheid eerst het kaf van het koren en ga met de laatste categorie – de paar goedwillenden, ze zijn er echt – aan de slag. En laat een bewustwordingscampagne los op het publiek en adverteerders zodat die onderscheid weten te maken tussen stemmingmakerij en kritische, maar onbevooroordeelde verslaggeving.
Kadushi is het buitenbeentje van DossierKoninkrijksrelaties.nl: een stekelige rubriek die soms wel eens ‘au’ kan doen.