Om laaiend woest van te worden, zo vaak ‘Den Haag’ besluiten voor zich uitschuift door eerst een onderzoek nodig te achten waarvoor de opdrachtformulering al gauw een jaar kost voordat de aanbesteding kan worden gedaan. Een jaar verder ligt er een rapport dat onder druk van ambtenaren flink bijgesteld is en mag een taskforce zich over bevindingen en aanbevelingen buigen. Als het kabinet dan eindelijk een standpunt heeft ingenomen, mogen de Tweede Kamerleden er hun plas over doen: eerst minimaal één schriftelijke vragenronde, dan ter voorbereiding van de plenaire behandeling nog een commissiedebat. Met de stemming is het nog niet voorbij, want de Eerste Kamer doet de hele voorstelling nog een keer dunnetjes over.
Bij heel ingewikkelde of maatschappelijk gevoelige kwesties kun je je er nog iets bij voorstellen. Maar zo’n bureaucratisch circus op te tuigen als het gaat om het aanpakken van urgente problemen in Caribisch Nederland is, kijkend naar de kleinschaligheid, zwaar overdreven. Neem nu de kinderbijslag. Regering en parlement hadden er 6 jaar voor nodig om op de BES-eilanden een beetje kinderbijslag in te voeren. Maar het recht op dubbele kinderbijslag dat ouders van zorgintensieve kinderen in Europees Nederland hebben, werd hun lot- en landgenoten in de bijzondere gemeenten Bonaire, Sint Eustatius en Saba ontzegd.
Als het meezit wordt deze schending van artikel 1 in de Grondwet binnen afzienbare tijd opgeheven. Maar eerst wil het verantwoordelijke ministerie van Sociale (what’s in a name?) Zaken en Werkgelegenheid uiteraard de mogelijke complicaties inventariseren en – dát vooral – uitrekenen hoeveel centjes het de rijksoverheid gaat kosten. En moet er uiteraard ook nog een uitvoeringsorganisatie worden opgezet waarvan de jaarlijkse kosten op 100.000 euro worden geraamd, onder meer omdat fraude moet worden uitgesloten. In het Haagse denken zijn de eilanden immers nóg corrupter dan Limburg.
Om het moment waarop de in aanmerking komende ouders (het zijn er hooguit 140) de dubbele kinderbijslag daadwerkelijk ontvangen nog wat langer uit te stellen, heeft het ministerie in al zijn veronderstelde wijsheid besloten een internetconsultatie te organiseren. Kennelijk is de zich zeer betrokken voelende minister Carola Schouten er niet helemaal zeker van of de burgers het wel een goed idee vinden dat er een einde wordt gemaakt aan deze discriminerende situatie. Wel opvallend dat aan de verhoging van de belasting nooit een volksraadpleging vooraf gaat…
De bewindsvrouw en haar collega’s hebben niet het lef het gepeupel te vragen welke niet te rechtvaardigen ongelijkheden het nog meer ervaart. Zoals het ontbreken van een sociaal minimum. U raadt het al: het ministerie laat er onderzoek naar doen. Correctie: het onderzoek richt zich op een ijkpunt bestaanszekerheid. Het kabinet wil dit ijkpunt in 2025 bereiken en noemt dat zelf een “ambitie”. Bedenk wel: het bij het ijkpunt behorende maandinkomen is – de gierende inflatie niet meegerekend – krap aan genoeg om 3 weken in de noodzakelijke kosten van levensonderhoud te voorzien.
Wat de BES-eilanden eveneens (al 12 jaar) wordt onthouden, is een fatsoenlijke werkloosheidsregeling. Het onderzoek – natuurlijk – loopt, maar wanneer dit onrecht ongedaan wordt gemaakt, is ongewis. Waar het kabinet wel al actie op wil ondernemen is de doorbetaling van loon bij ziekte. Maar, vinden de beleidsmakers van SZW, dan moeten er wel prikkels zijn om arbeidsongeschiktheid te voorkomen en zo kort mogelijk te laten duren. Op zichzelf een nobel streven, ware het niet dat deze is ingegeven door het vooroordeel dat Caribische werknemers op grote schaal misbruik zullen maken als ze voortaan de eerste 3 dagen van ziekte niet meer uit eigen zak hoeven te betalen. Zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten, nietwaar?
De argwaan aan de kille kant van het land onderstreept nog maar eens hoe weinig kennis van de Caribische werkelijkheid er in de ministeriële paleizen aanwezig is. Want van een gemiddeld inkomen gaat al zoveel prikkel uit dat menig werknemer ziek als hij/zij zich voelt toch doorwerkt. Want een dag minder loon betekent in Caribisch Nederland doorgaans een dag minder eten.
Kadushi is het buitenbeentje van DossierKoninkrijksrelaties.nl: een stekelige rubriek die soms wel eens ‘au’ kan doen.
