In de zondagse estafetterubriek ‘Bericht uit…’ belichten columnisten uit de Caribische delen van het Koninkrijk bij toerbeurt de kanten van hun eiland waarvan zij vinden dat die de aandacht van alle koninkrijksburgers verdienen. Vandaag komt het bericht uit Sint Maarten.
Een neus voor zaken
Door Terrance Rey
Ik moest onlangs enorm lachen toen ik een verhaal hoorde over een zakenman die op Sint Maarten terechtkwam en binnen no time een omvangrijke portefeuille van onroerend goed en businesses in de haven beheerde. Op de vraag hoe hij zoveel vastgoed en businesses wist te bemachtigen, antwoordde hij dat hij toen hij voor het eerst in Pointe Blanche langs de haven reed business rook. De reden dat ik dit zo grappig vond, was omdat bij mij meteen de herinnering voor de geest kwam van de doordringende geur van melasse die uit de Pott Rum fabriek opsteeg wanneer ik als kind in de jaren zeventig ritjes maakte naar Pointe Blanche. Deze beste man rook zaken terwijl de meeste van ons hier op Sint Maarten alleen de geur van de stroop waarvan de rum gemaakt werd roken.
De ironie van de humor in dit verhaal die me het meest raakte, was het feit dat inderdaad veel mensen naar Sint Maarten kwamen en veel zakelijke kansen zagen – of roken – terwijl wij hier op het eiland geen idee hadden van de kansen die onder onze neuzen lagen.
Zo ken ik een Canadees die ooit slechts gekleed in een t-shirt, korte broek en een rugzak naar Sint Maarten kwam. Hij verdiende eerst de kost door toeristen naar resorts te lokken om timeshares te kopen. Daarna werkte hij als makelaar bij een real estate agency. Van de commissies die hij verdiende, kocht hij een stuk braakliggend terrein in Dawn Beach, bouwde een villa en verkocht die later voor een viervoud van de bouwkosten. Hij werd zo een instant miljonair.
Kansen te over voor ondernemende mensen om rijk te worden op Sint Maarten zou je zeggen. Desondanks lopen hier Sint Maartenaren rond op het eiland – of zitten ze ‘on the block’ – te klagen dat ze geen kansen krijgen en dat buitenlanders alle banen innemen, alle terreinen opkopen en alle bedrijven op Sint Maarten bezitten. Maar hoe kwam dit? Het begon allemaal toen Sint Maartenaren hun eigendommen voor zakken geld verkochten aan rijke Amerikanen, Canadezen en Europeanen. Een gevolg hiervan is dat de gemiddelde prijs per vierkante meter land voor lokalen haast onbetaalbaar is geworden. Om een huis te bouwen, moet je alleen al voor de grond minstens honderdduizend dollars kunnen neertellen.
In een eerdere column heb ik geschreven dat wij hier op Sint Maarten ‘property rich but cash poor’ zijn. Want als een of andere gek de villa van mijn buurman voor een miljoen dollar koopt, schiet de waarde van mijn huis meteen door het dak. Maar dat betekent niet dat ik me meteen maar puissant rijk moet gaan rekenen, want ik kan weinig doen met die papieren rijkdom. Dat is ook het probleem dat Ennia nu ondervindt met hun Mullet Bay property.
Doordat veel omliggende terreinen – wel of niet beachfront of met ocean view – in het verleden voor gekke bedragen verkocht zijn, werd het terrein van Mullet Bay, inclusief golfbaan en het strand, voor bijna een miljard gulden in de boeken van Ennia als taxatiewaarde opgevoerd. Over een scherpe neus voor zaken gesproken, die meneer Hushang Ansari had me er ook eentje, zeg! Niettemin, de vraag blijft: als buitenstaanders dat kunnen, waarom kunnen wij de vele kansen die er hier zijn dan niet zelf benutten?
Inmiddels ken ik een aantal lokale vooruitdenkende ondernemers zoals Marie Louise, die de mogelijkheden zien om via coöperatieve verenigingen hun geld samen te poolen en zaken te ontplooien. De community van St. Peter’s bijvoorbeeld biedt qua ligging en omvang perfecte mogelijkheden voor lokalen om business te creëren, vooral in de klein- en middensector en in de agrarische sector. ‘Food security’ is een van de drijfveren van lokale farmers zoals Denicio Wyatte in St. Peter’s waarmee business gecreëerd kan worden.
Dus wij op Sint Maarten moeten stoppen met het ruiken van alleen rum en beginnen te ruiken wat Denicio in de keuken in zijn tuin allemaal kookt, want ook hij heeft een goede neus voor zaken in een van de meest progressieve gemeenschappen van Sint Maarten.