Politici in het Europees en het Caribisch deel van het Koninkrijk lijken veel meer op elkaar dan ze zelf zullen toegeven. Natuurlijk, er zijn ook veel verschillen, vaak cultureel bepaald en/of omdat er aan de zonnige kant van het Koninkrijk der Nederlanden pas driekwart eeuw ervaring is met (gedeeltelijk) zelfbestuur. Maar dat wordt overvleugeld door de grote gemene deler dat Europese en Caribische politici even oneerlijk zijn. Of, om het iets minder cru, te stellen: ze zijn even schijterig. Bang om ons burgers de waarheid te vertellen. En dat is vooral onze eigen schuld dikke bult.
Het gaat al mis bij de verkiezingen. Wij zijn allemaal voor een parlement en regering die het algemeen belang voorop stellen. Toch kleuren velen in de beslotenheid van het stemhokje het vakje rood van de partij die het meest appelleert aan het kortzichtig eigen belang van de kiezer. En die zijn zo verdeeld dat onze stemmen over steeds meer fracties worden versnipperd waardoor de politicus voor wiens schone beloften we ons laten verleiden weinig in de melk te brokken heeft.
Verkiezingen zijn verworden tot festivals van de gebroken beloften. Het valt politici niet eens kwalijk te nemen. Beloven ze niet de AOW/AOV, de kinderbijslag of het minimumloon te verhogen en belastingen te verlagen, dan krijgen ze hooguit een handjevol stemmen van een steeds zeldzamer wordende mensensoort, de idealist. Een groeiende meerderheid is het afgelopen decennium bevangen door het koopkrachtvirus dat het egoïsme lijkt te hebben aangewakkerd.
We zijn minder bereid te delen. We willen juist zelfs meer en meer en nemen op de koop toe dat dit ten koste gaat van kwetsbaren. En de politiek in alle delen van het Koninkrijk laat de oren ernaar hangen en bezuinigt op onderwijs, gezondheidszorg, veiligheid, milieu en natuur om de koophonger van het electoraat te stillen, want dat wil vaker en luxer uit eten en op vakantie kunnen en met een nog duurdere auto de buren de ogen uitsteken.
We leven op te grote voet, in alle vier landen van het Koninkrijk. Niet iedereen, natuurlijk. Dat is misschien nog wel het schrijnendste van de tijdgeest: er is voldoende geld om iedereen in staat te stellen een fatsoenlijk leven te leiden, maar met de doorgeschoten welvaartsgroei – we zijn steeds minder gaan werken voor meer loon – is de solidariteit uit de samenleving geslopen. Zie het schaamteloze verzet van de grootverdieners in de (semi)publieke sector op Curaçao, Aruba en Sint Maarten tegen de normering van topinkomens.
Weinigen, ouders en grootouders niet uitgezonderd, bekommeren zich nog om het lot van de generaties na ons: het ongeremde consumentisme maakt de aardkloot immers onleefbaar voor toekomstige generaties. Deze week bereikten we Earth Overshoot Day eerder dan ooit: de mensheid heeft sinds 1 januari net zoveel van de aardse grondstoffen, voedingswaren e.d. opgebruikt als wat de aarde in één jaar tijd terug kan opbrengen en afvalstoffen kan verwerken.
Wie schudt ons wakker? De politiek zal het niet doen, want dat staat gelijk aan electorale harakiri. Of komen we zelf tot bezinning. Even dacht Kadushi in al zijn naïviteit dat de coronapandemie voor een reset zou zorgen, maar nu er mildere varianten van Covid rondgaan, vliegen we er weer ongegeneerd op los om moedertje aarde een flinke CO2-boost toe te dienen. Werpt het inflatiespook de wal op die het schip keert en ons dwingt figuurlijk en letterlijk zuiniger te leven omdat we minder kunnen kopen voor ons loon?
Voorlopig zijn we nog niet tot dat inzicht gekomen en wordt van de overheid verwacht, nee geëist dat die onze koopkracht repareert. Hoe zeer we verpest zijn, illustreerde een ingezonden brief van een gedupeerde: “Hoe kan het dat mijn opa als enig kostwinner een heel gezin kon onderhouden?” Waarschijnlijk omdat opa niet elke week uit eten ging met oma, de kinderen niet elk festival afliepen, het gezin niet zo nodig naar Bali op vakantie moest…
Het uit de mode geraakte de tering naar de nering zetten zou voor onszelf en onze planeet een gezonde exercitie zijn, misschien wel een levensreddende.
Kadushi is het buitenbeentje van DossierKoninkrijksrelaties.nl: een stekelige rubriek die soms wel eens ‘au’ kan doen.