Als Curaçao, Aruba en Sint Maarten bedrijven waren en dus afhankelijk van een bankkrediet, zouden ze al lang en breed failliet zijn verklaard. Maar de astronomische tekorten worden in de vorm van renteloze leningen door partner Nederland aangevuld. Waarmee maar weer eens is aangetoond dat de knellende postkoloniale koninkrijksband minder nadelig is dan sommige Caribische politici willen doen geloven.
Van landen die nog steeds ongeremd uitdijende overheidsschulden hebben, verwacht je dat ze elk duppie tien keer omdraaien voordat die wordt uitgegeven. Maar zo werkt dat niet in het Caribisch deel van het Koninkrijk. Vorige week werd op deze plek stil gestaan bij de geldsmijterij van de Arubaanse regering. Op Curaçao wordt misschien wat minder opzichtig met geld gesmeten, maar wat er wordt uitgegeven, verdwijnt net zo goed grotendeels in de verkeerde zakken, namelijk in die van politici en overheidsfunctionarissen die al zwaar overbetaald worden plus de heimelijke sponsors van partijen.
Duizenden gezinnen op voor hen niet meer zo heel erg dushi Dushi Korsow zijn de coronacrisis nog lang niet te boven. Als ze al weer werk hebben weten te vinden, is dat vaak tegen een lager loon. Voor hun inkomen duurt de maand minstens een week te lang. Des te schrijnender is het dat ministers en Statenleden, die weliswaar op hun salaris worden gekort, maar nog altijd meer vangen dan ze waard zijn, de reisbeperkingen tijdens de coronacrisis compenseren door nu het wereldrecord airmiles-bij-elkaar-vliegen proberen te breken.
Het voor heel 2022 beschikbare reisbudget van het parlement (400.000 gulden) is halverwege het jaar al met een ton overschreden. Dat komt, zo sprak Statenvoorzitter Charetti America vergoelijkend, omdat de leden twee jaar lang niet hebben kunnen reizen. Daarmee doet zij de waarheid geweld aan: zo maakte een ruime Curaçaose delegatie vorig jaar haar opwachting op een InterExpo-congres in Den Haag wat door de meesten overigens – conform de Caribische definitie van ‘werkbezoek’ – vooral benut werd voor familiebezoek en winkelen.
Met de elf buitenlandse dienstreizen in de eerste zes maanden is de reishonger van de Statenleden nog lang niet gestild. Gisteren is een 25 man/vrouw ‘sterke’ delegatie naar Atlanta vertrokken om een sponsorevent van de Atlanta Braves bij te wonen. Delegatieleider/minister Cijntje kreeg de lachers op zijn hand door te beweren dat het om een belangwekkende missie ging, nodig om de Amerikaanse markt open te breken… Bij terugkomst moet de reisgaderobe snel de was is, want dan wacht Chili alweer.
Reizen is nuttig en noodzakelijk, voerde Statenvoorzitter America ook nog aan, want parlementariërs moeten “hun horizon verbreden”. Dat is wel erg veel gevraagd van politici die doorgaans geen neus verder kijken dan hun eigen belang. Dat ze feestend de wereld overvliegen op kosten van de bevolking waarvan een groot deel zich amper beleg op de boterham kan veroorloven, interesseert de meeste Statenleden (en bewindslieden) geen zier. Hun egoïsme reikt zelfs zo ver dat ze het afbouwen van de loonkorting van lagerbetaalde ambtenaren tegenhouden als niet meteen de verlaging van hun eigen salaris ongedaan wordt gemaakt.
Het kan nog erger. De topverdieners bij de overheidsnv’s zijn een lobby gestart tegen de ontwerp-landsverordening normering topinkomens. Nederland (alsnog applaus voor toenmalig staatssecretaris Knops) heeft in ruil voor 2 miljard gulden aan liquiditeitssteun afgedwongen dat in de (semi)publieke sector in de CAS-landen – net als in Nederland – niet meer mag worden verdiend dan 130% van het salaris van de minister-president. Dat komt neer op ruim 260.000 gulden. Van die berekening deugt niks vinden de directeuren van overheidsbedrijven, veelal monopolisten die herkenbaar zijn aan een voor de burgers nadelige prijs-kwaliteitverhouding, beroerde service en een klantonvriendelijke klachtenafhandeling. Aan de hand van wat onnavolgbare rekenkundige trucs menen ze recht te hebben op meer dan het dubbele.
De schaamte verder voorbij dan politici bij elkaar opgeteld in een jaar aan vliegkilometers maken, waarschuwen deze volleerde graaiers er ook nog voor dat de kwaliteit van de dienstverlening zal instorten omdat talenten hun heil zullen gaan zoeken in een beter betalend buitenland. Wie te belazerd is om voor ruim een kwart miljoen plus een dikke auto en een ongelimiteerde creditcard van de zaak zijn land te willen dienen, mag van Kadushi een enorme schop onder zijn kont krijgen. Bij voorkeur richting maan.
Kadushi is het buitenbeentje van DossierKoninkrijksrelaties.nl: een stekelige rubriek die soms wel eens ‘au’ kan doen.