De Curaçaose minister van Financiën-zonder-geld Javier Silvania vroeg deze week Nederland om coulance. Het slimste jongetje van Pisas klasje – dat ben je, kijkend naar de samenstelling van het kabinet, overigens al gauw – wil dat Nederland de schulden die Curaçao in het verleden heeft gemaakt tegen nul procent rente herfinanciert en de verstrekte coronaleningen omzet in een gift. Silvania zal het vast niet zo bedoeld hebben, maar het woord coulance is wel heel toepasselijk: coulance is iets wat niet deugt door de vingers zien. Om door de vingers te zien wat er aan het kabinet Pisas niet deugt, kom je al gauw handen tekort.
Sowieso is het verstandig als je een beroep doet op de Nederlandse barmhartigheid (die richting de Cariben al niet overdreven groot is) je je wel schuldbewust opstelt. Maar de regeringsploeg in Willemstad is vele malen brutaler en egoïstischer dan verstandig. De voor gisteren geplande Rijksministerraad moest op het allerlaatste nippertje worden afgelast omdat het kabinet Pisas het niet pikt dat de salariskorting voor ambtenaren wordt ingetrokken, maar voor ministers, parlementariërs en overbetaalde directeuren in de (semi)publieke sector niet.
De salariskorting (12,5% voor het voetvolk en 25% voor de grootverdieners) was een van de Nederlandse voorwaarden om de landen ruim 2 miljard gulden aan coronaleningen te verstrekken en zo te voorkomen dat ze failliet zouden gaan. Inmiddels gaat het dankzij het herstel van het toerisme economisch weer wat beter en dringen vakbonden aan op het ongedaan maken van de looningreep die vooral de lager betaalden in de publieke sector (dus ook verpleegkundigen, onderwijzers en politieagenten) ongemeen hard raakt.
Enkele weken geleden toonde staatssecretaris van Koninkrijksrelaties Alexandra van Huffelen zich bereid de maatregel in te trekken. Zij stelt wel voorwaarden: de korting blijft voor ministers, parlementariërs en anderen met een topsalaris voorlopig van kracht en de kosten van de loonreparatie mag niet met geld van de Nederlandse belastingbetaler worden gefinancierd. Dat eerste is gerechtvaardigd, omdat de genoemde groep ondanks de korting nog altijd meer wordt betaald dan dat ze waard zijn, het tweede is begrijpelijk, want het kabinet Rutte moet zich diep in de schulden steken om het groeiend deel armen onder de eigen bevolking te helpen het hoofd boven water te houden.
Het kabinet Pisas maakt zijn reputatie waar: het eigen belang eerst. Niet dat de regeringen in Oranjestad en Philipsburg een haar beter zijn, maar daar hebben ze kennelijk creatievere ministers van financiën die een achterdeurtje hebben gevonden om het eigen inkomensverlies te compenseren. Op Curaçao, dat toch een beetje gezien wordt als het België van de Cariben, heeft men niets anders kunnen bedenken dan veel dienstreizen te maken waardoor met de riante daggeldvergoeding wat extra zakgeld bij elkaar wordt gegraaid.
Zoals altijd zijn de, anders dan politici, wel voor hun geld werkende burgers de klos. Voor de ambtenaren op Aruba en Sint Maarten is dat in dit geval extra zuur: word je een keer niet gepakt door de regering die jezelf hebt gekozen, is het wel die van Curaçao die er verantwoordelijk voor is dat je op een houtje moet bijten. Een kabinet dat dat op zijn geweten heeft, verdient niet de coulance waar minister Silvania om vraagt.
Kadushi is het buitenbeentje van DossierKoninkrijksrelaties.nl: een stekelige rubriek die soms wel eens ‘au’ kan doen.