In de zondagse estafetterubriek ‘Bericht uit…’ belichten columnisten uit de Caribische delen van het Koninkrijk bij toerbeurt de kanten van hun eiland waarvan zij vinden dat die de aandacht van alle koninkrijksburgers verdienen. Vandaag komt het bericht uit Sint Maarten.
Love is in the air
Door Terrance Rey
We hebben allemaal gehoord van het Stockholm-syndroom. Als je de Netflix-serie Money Heist hebt gezien, weet je dat gijzelaars verliefd worden op hun ontvoerders. Sint Maarten lijkt een eigen vorm van Stockholm-syndroom te hebben. Ik noem het het Robin Hood-syndroom. Laat me uitleggen.
Sint Maarten gaat Nederland miljarden kosten. Natuurlijk heeft Nederland een nieuwe manier bedacht om de uitgave van die vele miljarden in Sint Maarten de komende jaren te verantwoorden door de oprichting van het COHO, het Caribisch Orgaan voor Hervorming en Ontwikkeling. Nederland zal daarmee de komende generaties op Sint Maarten opzadelen met een miljardenschuld aan leningen. Leningen die wij, onze kinderen en kleinkinderen nooit zullen kunnen terugbetalen.
Velen hopen dat die leningen in schenkingen zullen worden omgezet. Anderen vinden dat dat moet omdat Nederland met zijn koloniale verleden dat aan de eilanden schuldig is. Herstelbetalingen (‘reparations’) heet dat. Als De Nederlandsche Bank (DNB) bereid is het eigen koloniale verleden te erkennen, is dat, wie weet, misschien de eerste stap naar herstelbetalingen aan de eilanden voor de slavernij die onze voorouders hebben moeten doorstaan.
De laatste tijd lees ik steeds meer over dekolonisatie, herkolonisatie en neokolonialisme. Kenners onder ons die bekend zijn met de echte werking van de bankwereld weten dat we al lang slaven zijn van het financiële systeem. Toch blijft een deel van de bevolking geloven dat ze vrij en slimmer zijn dan de rest. Slim genoeg om het systeem in hun voordeel een loer te draaien. Die slimheid en sluwheid worden systematisch toegepast terwijl iedereen de mond vol heeft van integriteit, moraliteit en ethiek. Zo worden ondertussen de overheidskas, de bankrekeningen van overheidsbedrijven en de sociale en ziekenfondsen geplunderd. Allemaal voor rekening van belasting- en premiebetalers.
Maar gelukkig hebben we Nederland. Ons moederland zal ons hoe dan ook redden. Het zal ons redden van de rand van het faillissement, van de financiële ondergang en van economische zelfvernietiging. Lang leve COHO! Uiteindelijk kost het niet alleen de belastingbetaler in Sint Maarten, maar ook de belastingbetaler in Nederland geld. En wie zijn dat eigenlijk? De kleine man. De gewone arbeider. De eerlijke belastingbetaler. De zuinige spaarder.
Terug naar het Stockholm-syndroom. Langzamerhand weet ik niet meer of de eilanden door Nederland gegijzeld worden of dat de eilanden Nederland gegijzeld houden. Het is duidelijk dat er een haat-liefdeverhouding bestaat tussen de eilanden en Nederland. Ook als iemand via eBay een bod op de eilanden zou doen, kan Nederland niet zomaar van de eilanden af. Ook kunnen de eilanden niet zomaar uit het Koninkrijk stappen. Waar zouden dan de vele miljarden aan liquiditeitssteun vandaan moeten komen? We zitten aan elkaar vast – net als gijzelnemers en gijzelaars – voor altijd gevangen in een haat-liefde omhelzing.
Maar ik denk dat het Robin Hood-syndroom nog erger is dan het Stockholm-syndroom. In plaats van ons huishouden op orde te stellen, kosten te besparen en zuiniger te leven, blijven we als bezetenen geld uitgeven en graven we ons steeds dieper in de penarie. We willen zo graag geld uitgeven en meer schulden maken dat zelfs ons parlement een begrotingstekort goedkeurt terwijl het daar geen toestemming voor heeft. Laat staan de mogelijkheid om dit tekort ooit te kunnen vereffenen. Maar ja, daar maken we ons geen zorgen over omdat we rekenen op het feit dat moederliefde haar kinderen in financiële nood zal blijven helpen. Dus eigenlijk stelen we op die manier van onze toekomstige generaties om onze huidige generatie te kunnen betalen.
We denken dat we het goed doen, maar we doen onszelf alleen maar pijn op de lange termijn. De eerste keer dat ik hoorde van de marketingslogan ‘Love it in the air’ was toen Air Holland in 2003 chartervluchten uitvoerde naar de Antillen. Maar dat is een ander verhaal voor een andere column. De nieuwe staatssecretaris van Koninkrijksrelaties vliegt ook naar de eilanden. Met haar komst hangt er inderdaad weer liefde in de lucht. Heel toepasselijk, want morgen is het Valentijnsdag en daarom wil ik deze column afsluiten door te zeggen, als het gaat om het uitgeven van geld dat we niet hebben: “Love is in the air, so we just don’t care!”