Aruba

COLUMN – Waar blijft de onderwijsrevolutie?

Het is dat Kadushi niet is uitgerust met een stressgen, anders zou bij het kiezen van een onderwerp deze week de keuzestress ongenadig hard hebben toegeslagen. Moet het gaan over de Nederlandse regering die de vergroening van de elektriciteitsproductie op Bonaire dwarsboomt om haar eigen dubieuze oliehandeltje op het eiland winstgevend te maken? Of over het Openbaar Ministerie dat weigert de Arubaanse overheid erop aan te spreken dat deze al 34 jaar een strafbaar feit pleegt door de ziekmakende gifbelt bij Parkietenbos zonder hinderwetvergunning te exploiteren? Wat te denken van het naar het paard van Sinterklaas vernoemde Curaçaose Statenlid Thodé (ook al zo’n MFK’er met een veroordeling op zijn naam) die vindt dat de politie critici van minister-president Gilmar ‘Pik’ Pisas in de kraag moet vatten als die de zelfverklaarde opperbevelhebber beledigen? Terwijl de premier zelf zijn onderdanen voor ezels uitmaakt en soms ook zo behandelt.

Alle drie genomineerden verdienen het predikaat van de pot gerukt, maar legden het kansloos af tegen de gezamenlijke schoolbesturen van Curaçao. Die wezen staatssecretaris van Koninkrijksrelaties Van Huffelen en minister van Onderwijs Robbert Dijkgraaf er deze week per brief op dat de staat van het onderwijs op Curaçao “al vele jaren reden tot grote zorg” geeft. Een eufemisme van jewelste: het Curaçaose onderwijssysteem is met elf verschillende onderwijsministers sinds 2010 al lang en breed failliet. Het is geen natuurverschijnsel dat er zo veel dropouts zijn of dat 8 van de 10 in Nederland doorstuderenden het ondanks hun talent en ambitie niet redden. Hoe beroerd de kwaliteit van het Antilliaanse onderwijs is, bracht de 0-meting aan het licht die de Nederlandse Inspectie in de aanloop naar 10-10-10 deed op Bonaire, Sint Eustatius en Saba.

Disclaimer: Deze column is beslist geen aanklacht tegen alle harde werkers in het onderwijsmoeras, maar des te meer tegen een verrot systeem en degenen die dat welbewust in stand houden.

Selectief winkelend in het coalitieakkoord van Rutte IV (dus van het land Nederland en niet van het Koninkrijk) komen de schoolbesturen tot de kern: of de Nederlandse regering maar even de portemonnee wil trekken om te doen wat de elkaar opvolgende regeringen van Curaçao met instemming van de Staten hebben nagelaten. Ook in de tijd dat er voldoende plenty money was, werd er op Curaçao (maar net zo goed op Aruba en Sint Maarten) niet geïnvesteerd in het onderwijs. Schoolmeubilair dat uit afdankertjes uit Nederland bestaat en lesboeken die steevast te laat worden besteld, zijn de symptomen van zelfgekozen wanbeleid. Machtige clans die de politieke agenda op de eilanden bepalen, hebben immers geen belang bij een geschoolde en dus mondige bevolking.

De schoolbesturen gaan in hun brief aan deze perverse realiteit voorbij, waarschijnlijk uit angst voor repressailles. Talrijk zijn de voorbeelden van geëngageerde docenten die zijn weggetreiterd nadat zij zich kritisch hadden uitgelaten over het onderwijssysteem. Zoals voormalig minister Omayra Leeflang met haar visionaire Deltaplan Onderwijs haar politieke doodvonnis tekende. De schoolbesturen richten zich met hun (op zichzelf terechte) noodkreet tot de verkeerde. Zij moeten bij hun eigen regering en volksvertegenwoordiging zijn in plaats van te pogen de verantwoordelijkheid in de schoenen van Nederland te schuiven. Of de moed opbrengen te zeggen dat eilandelijke politici (tenslotte zelf ook producten van een ziek onderwijssysteem) niet het vermogen of de wil hebben er iets aan te veranderen en het daarom beter is van onderwijs een Koninkrijksaangelegenheid te maken.

Met hun gebedel geven de schoolbestuurders de hun toevertrouwde jeugd precies het verkeerde voorbeeld: de hand ophouden is een klassieke, anno 2022 luiheid verradende reflex. Ja, er is veel geld nodig (het onderwijs op de BES-eilanden naar het basisniveau op te krikken, vergde vele tientallen miljoenen euro), maar als niet eerst de rot met wortels en al wordt verwijderd, verandert er niets.

Het zit helaas niet in de Caribische aard om in verzet te komen als het algemeen belang in het geding is, anders waren de studenten van de universiteit wel voorgegaan in de onderwijsrevolutie die nodig is om een einde te maken aan een feodaal systeem en zo de 68 jaar geleden vergeten emancipatieslag van de bevolking alsnog op gang te brengen.

Kadushi is het buitenbeentje van DossierKoninkrijksrelaties.nl: een stekelige rubriek die soms wel eens ‘au’ kan doen.

error: Deze inhoud mag niet gekopieerd worden.