In de zondagse estafetterubriek ‘Bericht uit…’ belichten columnisten uit de Caribische delen van het Koninkrijk bij toerbeurt de kanten van hun eiland waarvan zij vinden dat die de aandacht van alle koninkrijksburgers verdienen. Vandaag komt het bericht uit Sint Maarten.
Schijn bedriegt
Door Terrance Rey
Een Nederlandse vriend van mij stond ooit versteld van de grootte van mijn huis. Hij concludeerde dat ik rijk moest zijn. In Nederland woont hij twee verdiepingen hoog in een flat. Ik rijd een jeep, hij rijdt op een fiets. Men zou kunnen denken dat wij hier alleen in villas wonen. Maar dat is allemaal schijn. De realiteit is heel anders. Op Sint Maarten wordt vaak gesproken van ‘property rich but cash poor.’
Ik hoor mensen vaak zeggen dat als je land hebt, je makkelijk een lening bij de bank kunt krijgen. Je kunt de grond immers als onderpand gebruiken. Maar mijn bankmanager zei ooit tegen me: “The bank is not in the land business.” Als je geen cashflow hebt in de vorm van een vast maandinkomen of een onderneming, kom je doorgaans niet in aanmerking voor een lening bij de banken.
Nog lastiger is het als je geen vaste arbeidsovereenkomst met je werkgever hebt. Het merendeel van de arbeiders op het eiland werkt op basis van een tijdelijk contract. Het beruchte ‘6-months contract’ is hier op het eiland een bekend fenomeen. Het grote nadeel daarvan is dat je geen hypotheek kunt afsluiten om een huis te kopen. Een gezin dat geen eigen huis heeft, maar in een huurhuis woont, wordt gedwongen elke maand veel geld uit te geven aan huur en andere kosten zonder daar iets voor terug te zien.
Eigenwoningbezit is meestal alleen voorbehouden aan mensen met een vast dienstverband. Of degenen die een huis of land hebben geërfd. Vooral dat laatste kan mensen in de problemen brengen. Je kunt een groot huis erven van je ouders of familie, maar als je het geld niet hebt om erf- of overdrachtsbelasting of zelfs erfpachtbelasting te betalen, dan heb je een groot probleem. Hetzelfde geldt voor mensen die overheidsgrond hebben geërfd: velen kunnen de erfpacht niet betalen.
Zie hier een drama dat zich voltrekt nu de overheid op zoek is naar mensen die geen erfpachtkanon betalen. Mensen komen in financiële problemen. Of ze raken hun government long lease land kwijt. Stel je voor dat er daar een prachtig huis op is gebouwd. Een huis dat wellicht met hulp van familie en vrienden is gebouwd. Jollification heette dat vroeger. De overheid heeft überhaupt het geld niet om dat huis te kopen. Aldus gaat dat huis op de veiling. Hoe rijk ben je dan eigenlijk?
Schijn kan bedriegen. Trek geen conclusies uit de rijkdom die je op het eiland ziet. Die mooie huizen kunnen een façade zijn. Het belastingnalevingspercentage op het eiland wordt geschat op 35%. Dat percentage is niet voor niets zo laag. De armoede op het eiland is onzichtbaar. De economie zorgde namelijk voor voldoende cashflow waardoor mensen dagelijks brood op tafel kunnen zetten, maar er is geen geld voor langetermijninvesteringen of het betalen van belasting.
Mensen op Sint Maarten lijken rijk, maar dat is helemaal niet zo. De meesten hebben een enorm gebrek aan geld. We zijn alleen goed in overleven op korte termijn. Er is helemaal geen duurzaamheid voor overleving op de lange termijn. Dit is schrijnend zichtbaar gemaakt tijdens de pandemie. Ruim 14.000 mensen kwamen in aanmerking voor voedselpakketten. Als de economie niet snel weer aantrekt, kan het aantal mensen die voedselpakketten nodig zullen hebben alleen maar stijgen.
Het is inmiddels duidelijk dat de overheid volgend jaar nog steeds liquiditeitssteun uit Nederland nodig zal hebben. De vraag is hoe lang we dit kunnen volhouden? Tijd dat de overheid maatregelen begint te treffen die de verduurzaamheid van de burgers vergroot. Door huizen- en grondbezit te stimuleren, mogelijkheden voor permanente dienstverbanden te scheppen en de koopkracht van werknemers te verhogen. En als laatste mogelijkheid om de duurzaamheid van de economie te versterken: ban corruptie, nepotisme en zelfverrijking ten koste van de maatschappij uit.