Wat zou ’toxische mannelijkheid’ zijn? Quinsy Gario schijnt er last van te hebben. Of beter gezegd: niet hijzelf, maar de dames die het voor het zeggen hebben bij BIJ1: partij- en fractieleider Sylvana Simons, partijvoorzitter Jursica Mills en bestuurslid/fractiemedewerker Rebekka Timmer. Quinsy’s mannelijkheid schijnt zo toxisch te zijn dat ze er zelfs met zijn drieën niet tegenop kunnen. Terwijl Simons in debatten met premier Rutte toch heeft laten zien haar mannetje te staan, pardon: een powerwoman te zijn. Als het aan haar had gelegen, was de minister-president al op haar eerste dag als Kamerlid uit het Torentje verwijderd. Al was dat niet vanwege diens toxische mannelijkheid.
In eendrachtige samenwerking is het Simons, Mills en Timmer het wel gelukt de nummer twee van BIJ1 Gario op de knieën te krijgen. Vanwege diens ’toxische mannelijkheid’ waardoor sommigen in de partij zich ‘onveilig’ zouden voelen. De toevoeging van het partijtribunaal dat het niet iets ‘me-too-achtigs’ was, maakt de verbanning alleen maar raadselachtiger. Of de bezwaren tegen Gario nu terecht of onterecht zijn, vaststaat in elk geval dat het interne klimaat bij BIJ1 knap toxisch is.
Niet alleen speelt er kennelijk een man/vrouw ding, het gaat ook over zwart/wit tegenstellingen en Antilliaan versus Surinamer. Allemaal zaken die je juist niet zou verwachten bij een club die voor inclusie en verbinding zegt te staan. Maar het is zoals het huis van de schilder dat van de hele straat het slechtst in de verf staat. In zo’n slangenkuil als BIJ1 lijkt te zijn, kan het dus gebeuren dat Gario op de denkbeeldige brandstapel wordt gezet en degenen die het vuur aansteken zichzelf vervolgens tot slachtoffer uitroepen.
Want dat laatste deden Simons, Mills en Rebekka. Met een strak geregisseerd publiciteitsoffensief werd Gario afgefakkeld als manipulator, stoker, intrigant, zindoordrijver, seksist en wegloper. Niet dat hij een lieverdje is, allesbehalve. Hij vervult de rol van activist met verve en deed dat ook binnen de partij als hij misstanden (zoals onverenigbare dubbelfuncties, pestgedrag en kongsi-vorming) waarnam.
De partij/fractieleider sprak van het Paard van Troje waarmee ze het mes in de rug van haar voorheen-runner up nog een keertje ronddraaide als vervolmaking van de ultieme broedermoord. Er volgde ook nog een trap na: bij de verkiezingen van maart kreeg Gario maar tweeduizend stemmen, sneerde Simons verongelijkt richting degenen die het waagden het voor de verschoppeling op te nemen zoals de complete afdeling Den Haag die zich van BIJ1 heeft afgesplitst.
Er waren ‘signalen’ van tien partijgenoten/s en een rapport van een onafhankelijk bureau waarvan het bestuur zegt heel erg geschrokken te zijn, maar dat angstvallig geheim wordt gehouden. Passend in het patroon is het verwijt aan kritische media desinformatie te verspreiden. Voor de publieke terechtstelling van Gario is, juist vanwege de geheimzinnigheid, inderdaad veel aandacht. De meest rake samenvatting kwam van Volkskrant-columnist Aleid Truijens:
“Wij weten niet wat de ware motieven van alle betrokkenen waren. De scheidslijn tussen pijn en gespeelde pijn is dun. De geslepenheid en schijnheiligheid van mensen waar het om macht en ego’s gaat, is niet te onderschatten.”
Kadushi is het buitenbeentje van DossierKoninkrijksrelaties.nl: een stekelige rubriek die soms wel eens ‘au’ kan doen.