In de zondagse estafette-rubriek ‘Bericht uit…’ belichten columnisten uit de Caribische delen van het Koninkrijk bij toerbeurt de kanten van hun eiland waarvan zij vinden dat die de aandacht van alle koninkrijksburgers verdienen. Vandaag komt het bericht uit Sint Maarten.
Sint Maarten heeft een gespleten persoonlijkheid
Door Terrance Rey
Sint Maarten bestaat uit twee landen. Het is de kleinste oppervlakte, 37km2, die uit twee naties bestaat: Nederland en Frankrijk. Inmiddels is bekend hoe Sint Maarten en Saint Martin door de Fransen en de Nederlanders verdeeld werden. De Franse kant werd het grootste gedeelte omdat de Nederlander zich met kaas en wijn in slaap liet sukkelen. Was zeker een fles Franse wijn.
Dus we hebben een klein eiland met 120 verschillende nationaliteiten dat door twee naties verdeeld worden. Als je deze enigma wilt verklaren moet je kennelijk een beetje geschiedenis en aardrijkskunde kennen. Wat maakte Sint Maarten destijds zo aantrekkelijk dat de Spanjaarden, Engelsen, Fransen en Nederlanders om dit eiland vochten, ligt inderdaad aan haar geografische ligging. En de mooie zoutpannen natuurlijk. Wat tot een ware zoutindustrie leidde.
Uiteindelijk besloten de Fransen en de Nederlanders harmonieus het eiland te verdelen en dit juridisch te verankeren in de Verdrag van Concordia waarmee vrij verkeer tussen beide gedeelten voor altijd mogelijk werd gemaakt. Wel grenzen, maar geen controle. Behalve in Oyster Pond waar nog steeds onduidelijkheid bestaat waar de grens getrokken is.
De laatste groep immigranten die nu op het eiland aan het settelen zijn zijn Venezolanen. Waar destijds geld met de zoutwinning verdiend werd op Sint Maarten, gebeurt dat nu door deze groep mensen, vooral in de bouwsector. Eerdere migranten verdienden een inkomen in de hotelsector en in het toerisme.
Na het verval van de zoutindustrie op Sint Maarten vertrokken veel Sint Maartenaren naar Curaçao, Aruba, de Dominicaanse Republiek en Panama om werk te vinden.
De opkomst van de hotelindustrie op Sint Maarten gaf een impuls aan de terugkeer van veel Sint Maartenaren naar het eiland. Maar die waren niet voldoende om aan de vraag naar arbeidskrachten in de bouwsector te kunnen voldoen, dus werden veel mensen van de andere eilanden in het Caribisch gebied aangetrokken. Niet alleen van dichtbij, maar ook van ver weg. Letterlijk vanuit alle delen van de wereld kwamen mensen naar Sint Maarten om hun heil te vinden, een inkomen te genereren en een nieuw leven op te bouwen. Dat is velen aardig gelukt.
Merkwaardig genoeg, Nederlands en Frans vormen de officiële talen van beide kanten van het eiland, maar Engels is de voertaal voor iedereen. En als het niet gecompliceerd genoeg was, is tegenwoordig Spaans de derde taal die het meest op het eiland gesproken wordt na Engels en Frans. Nederlands wordt slechts door een klein gedeelte van de bevolking gesproken.
In mijn vorige column schreef ik dat Sint Maarten zich zal verenigen door muziek, eten en drinken. Helaas, tot die tijd wordt Sint Maarten niet alleen door een grens verdeeld, maar ook door de verschillende talen die er gesproken worden. Dat maakt het vaststellen van een uniforme identiteit voor Sint Maarten nog moeilijker. Sint Maarten/Saint Martin weet niet eens in welke taal het zijn nationale identiteit moet uiten. Over een gespleten persoonlijkheid gesproken.
