In de zondagse estafette-rubriek ‘Bericht uit…’ belichten columnisten uit de Caribische delen van het Koninkrijk bij toerbeurt de kanten van hun eiland waarvan zij vinden dat die de aandacht van alle koninkrijksburgers verdienen. Vandaag komt het bericht uit Curaçao.
Door Raquel Weisz
Geen Ponche krema meer
“Chao a todos (Dag iedereen).” Dit waren zijn laatste woorden op Facebook. Afgelopen week sprong een jongeman op Aruba van nog geen dertig jaar van een gebouw. Hij had zijn strijd tegen depressie verloren. Hopelijk heeft hij nu zijn rust gevonden. Dit trieste nieuws is ook op Curaçao ingeslagen als een bom.
Tijdens de eerste lockdown in 2020 voelde ik zelf onrust en onzekerheid. Want de wereld was plotsklaps veranderd. Ik realiseerde me dat ik niet de enige kon zijn met deze gevoelens. Daarom besloot ik na de lockdown om al mijn leiderschapstrainingen te hervatten met de simpele vraag: “Hoe gaat het met jou?” En tegelijkertijd deelde ik hoe ik met mijn gevoelens was omgegaan. Plenair antwoordde vrijwel iedereen dat het goed ging. Tot mijn verbazing werd ik tijdens de pauzes door meerdere deelnemers persoonlijk benaderd, die aangaven dat het eigenlijk helemaal niet zo goed ging. Het kwam het erop neer dat velen zich angstig en gestrest voelden.
Nu, na een jaar, blijken nog steeds vele mensen deze gevoelens te hebben. En dat intrigeert mij. Want deze mensen zijn werkzaam bij verschillende bedrijven. Zij hebben hun baan niet verloren. Dus deze gevoelens kunnen niet alleen van geldzorgen komen. Waar komen ze dan vandaan?
Covid-19 heeft op harde wijze een aantal problemen, waar de Curaçaose samenleving al jaren mee kampt, blootgelegd. Curaçao, het land van de natuur, stranden en de blauwe zee. Maar ook van de cultuur, muziek, en de happy hours. Er is altijd wel wat leuks doen. En dit is sinds maart 2020 grotendeels weggevallen. Wij worden, opgesloten in huis, pijnlijk met onze neus op de wrange feiten gedrukt. Geen Ponche krema meer op het strand, maar tranen in het land.
De economie, de armoede, het onderwijs, het gebrek aan sociale vangnetten, de uitzichtloosheid. En zoveel meer. Hier moeten we allemaal wat mee. Niet alleen als regering, maar ook als burger moeten wij onze verantwoordelijkheid nemen.
De verkiezingen zijn achter de rug. We hopen allemaal op het beste, maar zijn ook bang voor het ergste. Want wat gebeurt er als het de nieuwe regering niet lukt om ons land succesvol te navigeren naar die glorieuze stip op de horizon? Ondertussen is het onderwerp mentale gezondheid nog steeds een taboe. ‘Je hangt je vuile was niet buiten.’ En in de praktijk neemt de druk op de mentale gezondheidszorg alleen maar toe.
Het is bittere noodzaak om ook op Curaçao dit onderwerp op de nationale agenda te zetten, zodat het snel uit de taboesfeer verdwijnt. Het is nu belangrijker dan ooit. Want een gelukkiger volk dat mentaal in balans is, is veerkrachtiger, productiever, creatiever en innovatiever. En dat is precies wat we nu nodig hebben.