In de zondagse estafette-rubriek ‘Bericht uit…’ belichten columnisten uit de Caribische delen van het Koninkrijk bij toerbeurt de kanten van hun eiland waarvan zij vinden dat die de aandacht van alle koninkrijksburgers verdienen. Vandaag komt het bericht van Terrance Rey uit Sint Maarten.
Muziek, eten en drinken verenigen Sint Maarten
Door Terrance Rey
Als u mijn eerste column niet hebt gelezen, verzoek ik u vriendelijk die eerst te lezen voordat u hier verder gaat. Er is een zekere continuïteit die ik zal proberen te behouden in mijn columns. In de vorige column legde ik uit dat Sint Maarten een ‘free for all’ is voor iedereen die naar het eiland komt. Dat geeft het eiland een bijzondere identiteit. Deze identiteit kan worden afgeleid uit de culturele diversiteit in de samenstelling van de bevolking. Deze diversiteit maakt het erg moeilijk om de inwoners van Sint Maarten als één volk te verenigen. De vraag wie en wat een Sint Maartenaar is, is al vaak gesteld. Het onderwerp is vele malen besproken zonder dat er consensus is bereikt.
Mensen op Sint Maarten omarmen hun culturele diversiteit makkelijker dan dat ze geneigd zijn zich te verenigen in een gemeenschappelijke identiteit. Ik wil het juist over die identiteit van Sint Maarten hebben. Ik wil ingaan op de kwestie dat Sint Maarten uit een cultureel diverse bevolking bestaat. Met veel volkeren, meer dan 120 verschillende culturen met elk hun eigen achtergronden, die in harmonie op dit eiland samenleven. En ik wil die eigenschappen benadrukken omdat ze in wezen aangeven wat het eiland te bieden heeft. En ook al zijn we er nog niet in geslaagd om een bepaalde ‘Sint Maartense identiteit’ te definiëren om te laten zien wat Sint Maarten is, wat een Sint Maartener is, of wat precies de Sint Maartense identiteit is, wil ik toch een poging doen.
Toen ik in Nederland studeerde, hadden we studentenverenigingen met Antillianen en Arubanen die in Nederland woonden en studeerden. Elke keer dat we een bijeenkomst organiseerden, konden we niet meer dan een handvol studenten er naar toe krijgen. Maar als we een feest, concert of cultureel evenement of iets dergelijks organiseerden, waar mensen konden dansen op muziek en eten en drinken genuttigd werden, dan kwamen daar duizenden op af. Organiseerden we echter een vergadering om problemen te bespreken waarmee onze Antilliaanse en Arubaanse studenten in Nederland te maken kregen, dan hadden we geluk als we 20 mensen bij elkaar konden krijgen.
Dat is precies hetzelfde probleem waarmee wij hier op Sint Maarten te maken hebben. We kunnen onze mensen inderdaad mobiliseren wanneer we carnaval organiseren of als we een cultureel evenement, feest of concert in ons lokale ‘Festival Village’ houden. Maar als we een buurtbijeenkomst met onze mensen willen houden zodat we kwesties die hen aangaan en die hen persoonlijk raken kunnen bespreken, krijgen we maar een handvol mensen op de been. En het is altijd dezelfde kleine groep. En dit is waar ik in deze column op wil wijzen.
Een kleine groep mensen kan niet onze identiteit bepalen. We moeten met zijn allen die vele verschillende culturele identiteiten verenigen tot één identiteit van Sint Maarten. Het is een uitdaging, maar ik denk dat als er enige hoop is om ooit te uit te maken wie of wat een Sint Maartener is, het te vinden zal zijn in muziek, eten en drinken.