In de zondagse estafette-rubriek ‘Bericht uit…’ belichten columnisten uit de Caribische delen van het Koninkrijk bij toerbeurt de kanten van hun eiland waarvan zij vinden dat die de aandacht van alle koninkrijksburgers verdienen. Vandaag komt het bericht van Mireille Laclé op Aruba.
Met ingehouden adem
Door Mireille Laclé
De Arubaanse werkelijkheid is voorgoed veranderd op vrijdag 13 maart 2020, de dag dat het eerste positieve Covid-geval op Aruba werd vastgesteld. Inmiddels een jaar verder is het virus nog steeds niet uitgeraasd, is de economische schade aanzienlijk, is de financiële situatie van de overheid en ook van vele burgers dramatisch en vallen er nog dagelijks slachtoffers. Je zou het afgelopen jaar kunnen vergelijken met een eindeloze rit in een achtbaan, waarbij het onbekend is wanneer en waar precies, de rit eindigt. Bij het beginpunt zal de reis in ieder geval niet eindigen.
Het enige lichtpuntje is vooralsnog de gratis vaccinatiemogelijkheid die wij hier op Aruba, met dank aan Nederland, inmiddels hebben. Dit lichtpuntje moeten wij zelf wel brandend houden en laten uitgroeien tot een fakkel waarmee wij de onzekere toekomst tegemoet gaan. Ik vrees dat hier de schoen gaat wringen.
In het Papiaments bestaat er een uitdrukking “no sinta warda bendicion di cielo cai den bo boca”. Dit komt er vrij vertaald op neer dat je niet moet zitten wachten todat de zegening uit de hemel in je mond valt. Geen afwachtende houding, maar actief proberen bij te dragen aan een oplossing. In de situatie waar wij nu in verkeren is het cruciaal dat wij gebruik maken van de enige optie die we hebben om het virus op korte termijn te bedwingen en uitzicht te krijgen op enig economisch herstel, namelijk vaccinatie. Om groepsimmuniteit te bereiken is het noodzakelijk dat ca 85.000 inwoners zich laten vaccineren.
In de praktijk is de animo voor de vaccinatie niet terug te zien in de cijfers. Op 18 maart stond de teller op 31.000 registraties. Dat is bij lange na niet genoeg. En dit, ondanks de motivatiecampagnes van de overheid en de oproep van bekende Arubanen en influencers. Het lijkt erop dat wij toch zitten te wachten op de zegening uit de hemel. Hebben we het, ondanks coronaslachtoffers, banenverlies, salarisinkorting e.d. toch nog te goed dat dit belang niet wordt ingezien? Of is dit het effect van de subsidies en noodhulp?
Een verklaring voor de lage vaccinatiebereidheid kan ik niet met zekerheid geven, want ik heb geen onderzoeksgegevens tot mijn beschikking. Wat ik wel om mij heen hoor, en dan baseer ik mij op feedback van de tuinman tot een arts zeg maar, is dat er van hoog tot laag een groot wantrouwen heerst over de inhoud van het vaccin en mogelijke al dan niet permanente bijwerkingen. Meestal zeggen ze ook: “Ik wacht de eerste ronde af”. Dit hoor je ook van mensen waar de botoxsporen of siliconen nog zichtbaar zijn en het eten van fast food de gewoonste zaak van de wereld is.
Iedereen die je spreekt, wil dat deze coronacrisis zo snel mogelijk achter de rug is, maar tegelijkertijd heeft de meerderheid na ruim een maand nog steeds geen actie ondernomen om hier daadwerkelijk iets aan te doen. Hoe is het mogelijk dat de vaderlandslievende Arubaan nog steeds niet de kans heeft gegrepen zich tenminste alvast te registreren voor het vaccin?
Tenzij wij ons massaal last minute gaan laten vaccineren, hetgeen ook niet geheel uit te sluiten is, lijkt mij het zo snel mogelijk introduceren van een vaccinatiepasspoort de meest effectieve maatregel om de twijfelaars en tegenstanders over de streep te trekken.
In het jaar dat Aruba het 35-jarig lustrum viert van de status aparte, realiseer ik mij dat het concept ‘De Arubaan’ evolueert. Wellicht een teken dat ik tot een oudere generatie ben gaan behoren. De Arubaan uit mijn verouderde realiteit levert offers en vecht voor idealen en landsbelang. Ik realiseer mij dat dit door de jaren heen is vervaagd. Het individueel belang is voorop komen te staan. De lusten en kansen zijn voor ons en de lasten en risico’s voor anderen. Dit lijkt in zekere zin ook terug te zien in de tegenvallende animo zich te laten vaccineren.
Desondanks houd ik goede hoop. Goede hoop dat Aruba uit het puin van de coronocrisis zal herrijzen. Maar het herstel zal zeker niet uit de lucht komen vallen. Het vaccin is een absolute voorwaarde voor herstel, daar is geen ontkomen aan. De consequenties van onze individuele keuze ten aanzien van het wel of niet vaccineren zullen wij gezamenlijk moeten dragen. Ik hou mijn adem niet langer in.