Voor de rubriek Kon ta bai ku bo? belt Dossier Koninkrijksrelaties met koninkrijksgenoten om te horen hoe het met ze gaat. Vandaag is dat Glenn Thodé, voormalig gezaghebber van Bonaire, rector van de Universiteit Aruba en lid van het College financieel toezicht BES die vorig jaar naar het koude deel van het Koninkrijk is verhuisd.
Kon ta bai ku bo? Waar en hoe woon je?
“Ku mi, tur cos ta bon, danki! Alles is prima en naar wens, dank voor de vraag. Mijn echtgenote Mechtild en ik, en de rest van onze families zijn gezond en wel. In deze bijzondere tijd van een pandemie is dat een zegen. Sinds augustus 2020 wonen we in de stad Groningen, waar ik me direct thuis voelde.”
Dat is toch een beetje de knoek van Nederland?
“Misschien is Groningen in de ogen van sommigen inderdaad de ‘kunuku’ van Nederland. Het is in ieder geval ver van de Randstad, waar volgens velen ‘het’ gebeurt. Maar Groningen is een bruisende academische stad. Daar staan een mooie universiteit en een groot HBO-instituut en die trekken veel ‘scholars and students’. In het verleden heb ik aan de Rijksuniversiteit Groningen gewerkt, en ik heb nog vrienden en contacten in dat deel van de Nederlandse maatschappij. Groningen heeft naar mijn smaak de juiste verhouding tussen ambitie, creativiteit, nuchterheid en no-nonsense oprechtheid. Groningen bevalt me daarom meer dan de Randstad. Bovendien vind ik Groningen een prachtige stad: een enorme diversiteit aan architectuur met een mooie historische kern.”
Waarom ben je eigenlijk naar Nederland verhuisd?
“Er zijn twee belangrijke redenen om naar Nederland te verhuizen. Na een belangrijk deel van mijn leven ondergedompeld in Aruba en Bonaire te hebben geleefd en gewerkt, ben ik verzadigd geraakt. Het is voor mij nodig om enige tijd buiten die omgeving te leven en te werken. Daarnaast verkeren de ouders van mijn echtgenote in een levensfase waarbij wij het belangrijk vinden om nabij hen te zijn.”
En bevalt het een beetje?
“Het bevalt mij enorm om te trachten buiten de eilandelijke maatschappijen ‘opnieuw te starten’, nieuwe uitdagingen te zoeken en met andere mensen proberen nuttig werk te verrichten. Ondanks dat ik het werken voor de Universiteit van Aruba als een enorme zegening ervaar, word ik nu nog gelukkiger van het loskomen van de voor mij langzaamaan beklemmend aanvoelende werkomgeving van de eilanden.”
Heb je al Nederlandse vrienden gemaakt?
“Sinds we in augustus in Nederland zijn aangekomen hebben we oude vriendschappen weer opgepakt en we zijn langzaamaan nieuwe vrienden aan het maken. Het gegeven dat we nog in een ‘fysieke afstand’ maatschappij zitten vanwege het coronavirus maakt het wat lastiger om bij mensen op bezoek te gaan. Maar alle ruimte die er is, zowel fysiek als ‘virtueel’, zijn we aan het benutten en het valt me op dat het online maken van nieuwe vrienden ook mogelijk is.”
Is het waar wat Máxima zei toen ze nog prinses was: dat je, als je op visite gaat in Nederland, één koekje krijgt bij de koffie?
“In Nederland op visite gaan is significant anders dan in de ‘Caribische’ gemeenschappen. In Nederland is alles meer ‘afgemeten’ en meer in ‘enveloppes’ gerangschikt en verdeeld. Zo is het met koekjes, met tijd, met koffie of thee, borreltjes en zelfs met ‘pakketjes vriendschappen’ die soms apart van elkaar worden gehouden. Maar als je eenmaal door hebt dat dit van belang is in deze cultuur en deze andere focus niet ‘persoonlijk’ ziet of gaat invullen, maar daar vrede mee sluit, dan zit net zoals bij alles in Nederland ook bij het op visite gaan een ordelijke structuur aan de basis. Dat biedt een bepaalde mate van voorspelbaarheid en rust.”
Hoe vul je je dagen?
“Momenteel vul ik de weekdagen met werk en de avonden met ontspanning. De ochtenden besteed ik aan het uitlaten van de hond…”
Is hij, zij of het mee-geëmigreerd of is het een ‘corona-hond’?
“Frisky is op Bonaire geboren op mijn eerste volledige werkdag als gezaghebber, namelijk 27 oktober 2008. De ouders waren honden van mijn voorganger Herbert Domacassé en zijn echtgenote Lena. Frisky was een cadeau van hen aan ons.”
En welk merk is Frisky?
“In Bonaire ging ze als ‘Peki-Poo’, een combinatie van pekinees en mini-poodle, door het leven. Maar in haar Arubaanse paspoort, waarmee ze naar Nederland is gereisd, staat ze als ‘Pomeranian’ aangeduid. Ze is zwart en lijkt op zowel een Peki-Poo als een kroesharige Pomeranian.”
Sorry, ga verder: wat doe je nadat je Frisky hebt uitgelaten?
“Ontbijten en de dag bespreken in gezinsverband. Daarna ben ik meestal bezig met het doorlezen van documenten ter voorbereiding of contextualiseren van mijn werk. Dan geef ik aandacht aan persoonlijke correspondentie en die van mijn nevenfuncties via de e-mail. In de middag ben ik bezig met werken voor de Universiteit van Aruba.”
Je was daar toch weg?
“Nadat ik bij de universiteit mijn ontslag had ingediend, hebben het College van Curatoren van de Universiteit van Aruba en ik afgesproken dat ik als rector in functie blijf totdat mijn opvolger aantreedt. Ik besteed de ochtenduren tussen 8 en 12 Arubaanse tijd aan de Universiteit van Aruba en dat doe ik via e-mail en chat, onze online portals om besluiten te nemen en via videoconferencing om te vergaderen. In de weekeinden doe ik werk voor het Cft voor de BES-eilanden en doen we wat sociaals, zij het fysiek of online.”
Dus je bent vanuit het hoge noorden ook nog druk met de eilanden?
“Door mijn werkzaamheden en nevenfuncties werk ik nog steeds veel binnen het domein van de eilanden. Daarnaast wonen mijn ouders, zussen, broers en meer familieleden en vrienden op de eilanden. De verbondenheid en betrokkenheid is daarmee onbreekbaar en dat betekent blijvend actief met de eilanden bezig zijn.”
Wat doe je in je vrije tijd?
“In mijn vrije tijd wandel ik graag met mijn echtgenote door de stad of in de natuur, luister ik met veel plezier naar allerlei soorten muziek, kijk ik met aandacht voor de kunstzinnigheid of andere betekenis naar documentaires, films en series die ik leuk, interessant of spannend vindt en wanneer het kan bezoek ik graag familie en vrienden.”
Een paar weken geleden waren de sloten bevroren. Heb je geschaatst?
“Op zondag 14 februari heb ik op de Bolksbeek, dicht bij de grens tussen Gelderland en Overijssel, op het ijs gestaan. Ik heb met weifelende en trillende slagen enkele meters heen en weer afgelegd, maar ben gestopt toen mijn enkels vermoeid raakten. Ik stond op mooie ouderwetse lage noren van mijn schoonvader, die we kort daarvoor samen hadden geslepen. Had het langer gevroren, dan had ik het waarschijnlijk opnieuw geprobeerd.”
Mis je de zon, de gastvrijheid en het eten van de Cariben?
“We missen de paradijselijke kanten van Aruba en Bonaire enorm! Dat zijn inderdaad de gastvrijheid en de openheid om altijd samen in te staan voor een plezierig ‘ont-moeten’. Maar we hebben soms ook heimwee naar de altijd aanwezige warme deken van het weer, waarbij je elke dag samen met vrienden of familie buiten kunt wandelen, sporten en genieten van de heldere zee. Het eten van de Cariben proberen we in Nederland in huis zelf in ons leven aanwezig te houden. Maar als je op bezoek gaat en blijft eten, dan is het andere kost. Maar ook dat is als ontdekkingsreis een leuke bezigheid, want in Nederland eet men nu veel gevarieerder en smaakvoller dan toen ik in de jaren 80 van de vorige eeuw hier voor het eerst als student kwam.”
Denk je dat je ooit terugkeert? En wordt het dan Aruba of Bonaire? “
We weten nog niet waar dit avontuur ons heen gaat leiden. Meestal sta ik simpelweg open voor wat op ons pad komt. Dat betekent dat ook het ‘verder gaan’ met ons leven op Aruba of Bonaire, of wie weet, mogelijk zelfs Saba, tot de mogelijkheden behoort. Mijn ogen, oren, verstand en hart staan in ieder geval daarvoor open.”